Dick Ket: DOOD

De enige zekerheid, die we meekrijgen in ons leven is, dat we doodgaan. Daar kunnen we vergif op innemen. We zijn blij met elke nieuwe wereldburger, of -burgster. Geen haar op ons hoofd, die er aan denkt, dat deze nieuwkomer al op weg naar het einde is. Gelukkig maar. Evenwel, hoe je het ook wendt of keert: aan het eind van onze levensweg staat Magere Hein ons altijd op te wachten. Beslist geen familie van die grootgrutter uit Noord-Holland.

Vroeger gingen we dood, gewoon dood. Meestal, omdat we versleten waren. Dit was niet aan leeftijd verbonden. Soms kreeg de dood een etiket opgeplakt:  een hartkwaal - het woord hartfalen was nog niet uitgevonden - of pleuritis. En nog verder in het verleden: de zwarte dood, de pest. De dode werd verder met rust gelaten. Uit respect. Tegenwoordig lijkt het wel, of we moeten achterhalen, waaraan de (on)gelukkige  overleden is.

Niet zo zeer voor het slachtoffer, die heeft daar geen weet meer van. Ook niet voor de nabestaanden, die het veel te druk krijgen met alles wat het overlijden met zich mee kan brengen. Mijns inziens is het slechts voor de goede doelen. Die wedijveren - er is zelfs een top tien aan doodsoorzaken -  om de sympathie van de donateurs. Die grif geld geven in de hoop, dit einde, op deze wijze te kunnen ontlopen.  De enige ‘lichaamsbeweging’ die we allemaal beoefenen. Waarna we vrolijk overgaan tot de orde van de dag. Meestal te veel van het verkeerde: te veel eten en nog meer drinken. Zo veel, dat we Korsakov kunnen  omarmen om te vergeten, wat we niet wilden vergeten.

Vervolgens werd de overledene onder de groene zoden gestopt. Later werd dit stoppen, cremeren en wordt de as uitgestrooid boven een dierbare plek.  Vaak begeleid door muziek van  een allooi, dat mij heeft doen besluiten nooit meer dood te gaan. Mocht dit überhaupt toch gebeuren: mij dan afleggen zonder hoorapparaat a.u.b. Blijft mij die droefenis bespaard.  Echter, omdat tegenwoordig het milieu een steeds belangrijker rol gaat spelen en om te vermijden, dat onze voorouders door het wassende water vroegtijdig uit hun dodelijk slaap worden wakker gemaakt, om vervolgens meteen weer te verdrinken, ben ik mij steeds meer gaan bezig houden met de wijze waarop ik dit aardse tranendal wil verlaten.

Zag Karel de Vijfde één keer zijn eigen begrafenis voorbijtrekken, de mijne heb ik tientallen malen mogen bijwonen. In gedachten  althans. De teraardebestelling wordt soberder, eenvoudiger en er zijn steeds minder mensen die zich staan te verkneukelen over mijn hemelvaart. Uiteraard in een schoolvakantie. Zoals altijd, zodat mijn vrouw geen bijzonder verlof hoeft op te nemen. Bang als zij is, om op haar leeftijd haar baan te verliezen. Of de teraardebestelling ook groener wordt, betwijfel ik. Hoogstens van ergernis. Over mensen die je bij het leven nooit zag, maar de dood aangrijpen om hun geweten hiermee te ontlasten.   

Crematie, kisten en vuilniszakken dit alles passeert de revue om te zorgen, dat mijn dood niet dodelijk zal zijn voor mijn naaste omgeving. Behalve voor mijn overbuurvrouw dan.  Soms rijdt er ook een grote zwarte auto mee in de stoet. Ik heb altijd gezegd: ‘Jammer, dat ik alleen op slechte dagen in een mooie auto rijd: bij trouwen en begraven’. Ergens moet ik hier misschien een ambulance tussen schuiven. Ik wil er zo graag een keertje in liggen. Ik vind, dat ik hier gewoon er recht op heb, met al mijn kwalen.

Uiteindelijk is de oplossing, die ik gevonden heb, eenvoudig. En het mes snijdt zelfs meer dan aan twee kanten. Het milieu is gered, het kost mij geen cent  en ik draag een steentje bij om mijn soortgenoten langer in stand te houden. Ik stel namelijk mijn lichaam ter beschikking aan de wetenschap.  In de wetenschap, dat ik in mijn uppie een hele universiteit kan dienen.  Althans de medische faculteit. Want ik heb alles. En als dit nog voor mijn zeventigste kan gebeuren, ben ik een gelukkig mens.