Dertig meter boven de zee

Dertig meter boven de zee. Bungelend in een heel klein tentje. Hoe zou dat zijn? Sinds zondagochtend maken twee actievoerders het mee. Twee heel gewone mensen, met hart voor de natuur. Toen ze hoorden dat energiebedrijven een van de mooiste natuurgebieden op aarde op het spel wilden zetten, waren ze geschokt. Ze wilden de wereld laten weten welk onheil er dreigt voor de Noordpool, en de oliebedrijven tegenhouden.
 
En daar zitten ze dan. In hun tentje, hangend aan een enorm olieplatform met genoeg eten en drinken om het tenminste tien dagen vol te houden. Zolang zij hier hangen, kan het platform niet naar olie boren. Dat enorme stalen gevaarte, met daarop de medewerkers van het Schotse oliebedrijf Cairn. Die moeten nu hun bazen uitleggen hoe dit heeft kunnen gebeuren. Ik zie het zo voor me: “Twee actievoerders waar je niet bij kunt? Vijf hele dagen al??” Iets verderop, twee schepen van Greenpeace. Ik zwaai naar het tentje vanaf het dek van de Arctic Sunrise. Goeiemorgen!
 
Als ik verder om me heen kijk, zie ik een prachtige wereld van water en ijs. Zeehonden, walvissen en ontelbare andere zeedieren hebben hier een heerlijk ijskoud leven. Als de plannen van oliebedrijven doorgaan, is er een aanzienlijke kans dat dit hele gebied voor jaren onder de olie verdwijnt. Een Amerikaans onderzoeksinstituut berekende dat de kans op een grote olieramp een op vijf is voor elk olieplatform dat gaat boren in het Noordpoolgebied bij Alaska. Dat is precies het gebied waar Shell zijn oog op heeft laten vallen, sterk vergelijkbaar met de situatie hier in Groenland.
 
Het is dus maar goed dat ze er zitten, die twee mensen daar boven mij in hun tentje. Ik ben trots op ze. En zelfs een beetje jaloers. Want hoewel het tentje kleiner – en beslist kouder – is dan mijn hut aan boord, moet het uitzicht daarboven werkelijk geweldig zijn.