De paradox van het IJsselmeer

Van een kronkelend estuarium veranderde het IJsselmeer langzaam in een landschap met strakke lijnen en vakken. Frits Palmboom, auteur van het net verschenen boek IJsselmeergebied, noemt dit de 'deltaparadox'. De uitdaging is om ecologie en economie weer in harmonie te brengen met elkaar.

Het IJsselmeer is de binnenzee van Nederland: een weidse ruimte met vele gezichten en een bewogen geschiedenis, die grotendeels schuilgaat achter hoge dijken. Tot de aanleg van de Afsluitdijk was het een open zeearm, met eb en vloed, met zout en zoet water en af en toe een watersnood. Deze zeearm was de levenslijn voor Amsterdam, totdat door verzanding de neergang inzette. In de afgelopen eeuw was het IJsselmeer toneel van een heroïsch landaanwinningsproject: de aanleg van de IJsselmeerpolders, aanvankelijk als landbouwareaal, later ook voor stedelijke bewoning, natuurontwikkeling en recreatie. Het gebied moest zichzelf steeds opnieuw uitvinden.

Het boek IJsselmeergebied. Een ruimtelijk perspectief brengt het IJsselmeergebied in kaart vanuit verschillende invalshoeken: geomorfologie, geschiedenis, planologie en economie. Het boek onderzoekt ruimtelijke karakteristieken en presenteert ontwerpvoorstellen voor de toekomst. De dynamiek van de metropoolregio waarmee het gebied is vergroeid, het stagnerende ecosysteem, de gevolgen van de klimaatverandering en de recreatiedruk worden hierbij in overweging genomen. De tekeningen, kaarten en foto’s in het boek zijn niet louter illustraties, maar vormen een wezenlijk onderdeel van het betoog: ze ‘beschrijven’ het landschap zoals het ooit was, nu is en nog kan worden.

Lees meer over  het IJsselmeer