De levende duinen van Terschelling

Zand dat vanaf het strand via de duinen landinwaarts het eiland op stuift. Dat is wat Staatsbosbeheer wil op Terschelling. Zo ontstaat er een levend duinlandschap, met duinen die bewegen en niet meer vast liggen zoals in vroegere tijden.

Van de jaren 60 tot begin jaren 90 werd het zand van de buitenste duinenrij als het ware vastgehouden door het planten van helm en het plaatsen van speciale stuifschermen van riet en wilgentenen. Soms werden er zelfs bulldozers ingezet om het zand vanaf het strand de duinen op te rijden. Het resultaat was een rechte rij aaneengesloten duinen op het eiland. Maar de methode was niet ideaal: Terschelling werd ondanks alle maatregelen uiteindelijk toch smaller. Zo nam het eiland tussen strandpaal 15 en paal 20 met 400 meter af.

Om dit tegen te gaan en Terschelling te beschermen tegen toekomstige afslag en de zeespiegelstijging is het belangrijk dat het zand vanuit de zee vanaf het strand zoveel mogelijk het eiland op kan stuiven. Om dat te realiseren zijn er inkepingen gemaakt in de duinenrij en wordt er bijvoorbeeld minder helmgras geplant om de duinen optimaal te laten “bewegen”. Daardoor kunnen de duinen blijven groeien en als buffer blijven dienen voor het land er achter. De stuivende duinen van Terschelling behoren tot de grootste aaneengesloten stuivende duingebieden in West-Europa. 

Het zand uit zee bevat veel kalk waardoor planten als zeepostelein, loogkruid, zeeraket, kleine teunisbloem en de blauwe zeedistel in de stuifduinen zijn gaan groeien. De tapuit broedt in de achterliggende duinen maar eet insecten die tussen de wortels van helmgras leven. In een steile duinwand hebben in 2014 zelfs 33 paar oeverzwaluwen gebroed. Ook dit jaar hebben de oeverzwaluwen weer genesteld in het duingebied.