Dansen op de maat van de golven

Na drie dagen zeeziekte ben ik het grondig beu. Was ik simpelweg naïef toen ik vorige week dacht dat het een aangenaam reisje zou worden? Wilde ik niet weten hoe ziek je kunt worden van een schommelende schuit op volle zee? Had ik teveel vertrouwen in mijn eigen achternaam? Een Schipper kan toch onmogelijk last hebben van de golven, al zijn ze wel fors. Helaas. Er zijn blijkbaar toch te veel generaties verstreken sinds de laatste Schipper werkelijk het ruime sop koos.

Vorige week stapte ik vol goede moed aan boord van de Arctic Sunrise. Het is een van de schepen waarmee Greenpeace campagne voert over de hele wereld. De Sunrise is een ijsbreker en heeft daarom een ongewone vorm. Normale schepen hebben een kiel, zodat ze enigszins stabiel door de ruwe zee kunnen ploegen. De Sunrise mist zo’n kiel. Het heeft meer de vorm van een badkuip. Het voordeel van zo’n ronde bodem is dat het schip door ijswateren kan. Nadeel is dat het ronddobbert als een plastic eendje in de grote zee.

Het is vervreemdend hoe alles vierentwintig uur per dag beweegt. De vloer beweegt. Mijn bed beweegt. Mijn laptop beweegt. De inhoud van mijn koffiekop beweegt. Zelfs als de koffie op is, beweegt die in mijn maag weer verder. Het is niet gek dat mijn maag daar af en toe genoeg van heeft.

Een bemanningslid die naast mij aan de koffie zit, heeft nog een verontrustendere ervaring. Hij zegt zelfs zijn hersenen bewegen in mijn hoofd! Een ervaren zeeman geeft advies. “Doe alsof je de hele dag in de disco bent,” zegt hij. “Het enige verschil is dat niet jij bepaalt hoe je danst; het is het schip dat de danspasjes van je voeten bepaalt.”

Ik ga het proberen. Lopen, zitten en slapen, al dansend op de maat van de golven en het schip. Misschien wordt het leven aan boord daarmee vanzelf een feest.