Dag 4: tijd, liefde en biomelk

"Het is met tijd net als met liefde", mailde een Groningse collega mij op mijn verzuchting dat ik ernstig tijd tekort kom om alle leuke voedselinitiatieven te bezoeken. "Geef je het weg, dan komt het terug". Op deze wijsheid zit ik nu al enkele uren te kauwen. De woorden tijd, aandacht, liefde, passie, rust zoeven steeds door mijn bewustzijn nu ik in deze 40 dagen mij grondig probeer te concentreren op ons voedselvraagstuk. Zeker nu ik een zoektocht naar duurzaam eten combineer met een hectisch Randstedelijk bestaan met I-phone, twitter, camera, deadlines, files, parkeerproblemen (wees gerust, normaal reis ik met de trein) en veel te veel afspraken op een dag. Gisteren stond ik nota bene bijna briesend aan de balie van de fotowinkel om te klagen dat mijn camera het niet meer deed terwijl ik ermee op pad moest.

Op het gevaar af soft te worden, heb ik het gevoel dat daarin een essentie schuilt van de onduurzaamheid in onze samenleving. We zijn zo opgegaan in onze drive van alsmaar meer en efficiënter, dat heel veel zaken hun betekenis hebben verloren. Zo is het zeker met ons voedsel. Chips, cola, candybars en junkfood zijn misschien efficient maar hebben geen waarde en bevredigen dus ook niet.

Voedsel dat echt waardevol is, is vanzelf voedzaam. Dan heb je wellicht ook niet de neiging er meer van te eten of te produceren dan nodig is voor ons voortbestaan. Die gedachte bekroop mij gisteren toen ik na zo'n hectische dag kwam aanrijden bij Boy Griffiioen, een jonge boer uit Weesp. Hij is bezig het melkveebedrijf van zijn vader over te nemen en heeft er alvast voor gezorgd dat het bedrijf is overgeschakeld van een gangbare veehouderij naar een biologische. Met 45 Montbeliarde koeien levert hij zijn biologische melk aan Ekomel, onderdeel van Campina, en wil hij in de toekomst zijn eigen kaas maken en verkopen op het erf. Eerst nog even een nieuw huis met winkel bouwen; de kaasmakerij staat al in de steigers. Trots laat hij mij zijn beesten en stallen zien. Sinds 'Boer zoekt vrouw' is het beeld van een jonge hippe boer in overall ons niet meer vreemd, maar niettemin leuk om mee te maken. Met vriendin en kind (tweede op komst) woont hij tijdelijk in een optrekje op het erf totdat hun nieuwe onderkomen eind volgend jaar gereed is.

"Als je in Nederland je productie wilt verduurzamen", vertelt Boy, "heb je maar één keus: biologisch. Voor mij was het ook geen vraag. Ik woon hier naast het Naardermeer en de Vecht. De landbouw is vanwege de veengrond al redelijk extensief in dit gebied en ik vind het gewoon niet passen om daar dan met kunstmest of gifspuit in de weer te gaan." Bovendien wil Boy op termijn ook meer mensen uit de stad op zijn bedrijf ontvangen en natuurvriendelijk boeren is een manier om dat te doen. "Ik wil mijn klanten iets bijbrengen over eten en hoop dat ze snappen wat ze kopen". Filosoferend aan de keukentafel en uitkijkend over de weilanden kwamen we erop dat het het allerbelangrijkste misschien wel is dat er een beweging op gang komt die ménsen duurzamer maakt. Daar is de Youth Food Movement, waar Boy actief lid van is, in ieder geval al hard mee bezig.

Eenmaal thuis werd ik door mijn vriendin verrast met een bord beetgare pasta met paddenstoelen in sojaroom, gegarneerd met tuinkers. De maker ervan, Rob Baan van Koppert Cress uit Monster, had ik de dag ervoor nog de hand geschud. En dat is goed, volgens sommigen, om de mensen die jouw voedsel produceren de hand te schudden. Met een het uitlepelen van een klein pompoentje dat we dit weekend bij de stadsboerderij hadden gekocht, had ik het gevoel in ieder geval de dag die onduurzaam begon, duurzaam te eindigen. En de fotowinkel? Daar heb ik vanochtend mijn excuus aan aan geboden. Met mijn camera bleek natuurlijk niets aan de hand.