Conservering op de Galapagos: botsing der culturen

De Galapagos is nationaal park en UNESCO werelderfgoed. Er is – zoals ik al eerder schreef - niet een overkoepelend plan van aanpak voor de Galapagos. Er zijn veel organisaties die zich bemoeien met de ontwikkeling van de Galapagos en de wijze van conservering. Daarbij speelt ook een andere kwestie, namelijk het verschil in culturen. De conserveringsideeën voor de Galapagos zijn ontwikkeld in West Europa en de Verenigde Staten door mensen die zich al langer bezighouden met conservering en behoren tot een eco-elite. Belangrijk is dat die ideeën ook onderschreven en geïnterneerd worden door de uitvoerende Ecuadoreanen, die tenslotte in hun land de regels en wetten maken en controleren. Een probleem daarbij is dat de Ecuadoreaanse cultuur sterk verschilt van de Euro-Amerikaanse. De gemiddelde Ecuadoreaan denkt en plant bijvoorbeeld niet te ver vooruit. Dat is ook de charme van dit land, want als je niet te ver vooruit denkt, heb je ook minder stress, meer verrassingen en pas je regels aan aan het moment.
Daarnaast is dit een land in ontwikkeling. Hetgeen betekent dat groei en vooruitgang hier (maar waar eigenlijk niet) belangrijk is. Politici spelen daar handig opin. Zij vertalen ontwikkeling in de aanleg van wegen en steigers. Die wegen ontsluiten kwetsbare gebieden, zoals la Loberia, de zeehondenbroedplek van San Cristobal. De steigers brengen meer toeristen in en produceren bovendien licht- en zichtvervuiling (om nog maar te zwijgen van de vervuiling die deze verlichting weer met zich brengt). Politici verkopen hun oplossingen wel als duurzame eco-ontwikkelingen, maar het lijkt me interessant om ze aan een ecokeurmerk te onderwerpen.

Deze cultuurverschillen en de hang naar groei en vooruitgang is zichtbaar in de wijze waarop de conservering van de Galapagos plaatsvindt en dus ook niet plaatsvindt. Veel regels zijn gestoeld op het Euro-Amerikaanse ecodenken en houden geen rekening met de doorsnee Ecuadoreaanse manier van denken en handelen en de gewenste groei. Dit komt ook omdat de modellen voor ontwikkeling mede gemaakt worden door Ecuadoreanen die veelal in Europa of de Verenigde Staten gestudeerd hebben, meestal in conservering. Zij hebben zich dus de Euro-Amerikaanse wijze van ecodenken eigen gemaakt. Hier botsen culturen en – erger – worden conserveringsdoelen verschillend geïnterpreteerd. Slechts een conserveringsmodel dat rekening houdt met de cultuur van de plaatselijke bevolking en degenen die de regels moeten controleren, zal duurzaam blijken. Het wordt een uitdaging om een dergelijk model te construeren met de betrokkenen en met inachtneming van het feit dat Ecuador een land in ontwikkeling is. Dit alles met het doel de unieke Galapagosnatuur te behouden.