Column Marijke Boon: de kunst van het kijken
• 11-09-2016
• leestijd 2 minuten
Een dag na mijn verjaardag, zo’n 2 weken geleden, lag ik uitgeteld in de tuin. In de schaduw, -’t was super warm- in de luwte van de harde wind, en in een nieuwe strandstoel, die had ik cadeau gekregen.
Ik sliep, en werd wakker van een varkensachtig gesnurk. Helaas, ik had dit geluid zelf voortgebracht, aay. Ik opende mijn ogen en zag een grote groep zwarte vogels boven mij cirkelen. Ik deed mijn ogen weer dicht, want in die eerste oogopslag had ik zwarte ooievaars herkent, en ik weet dat die vliegen niet in Nederland. Ik droomde gewoon. Voor de zekerheid keek ik nog ‘es. De groep vogels had zich verplaatst waardoor de lichtval anders was, en ik zwart èn wit zag. Ik schoot overeind. In de lucht cirkelde een grote groep ooievaars, (die van die baby’s zal ik maar zeggen). Het waren er tenminste 40, misschien wel 50. Ze dreven naar links en naar rechts en weer naar elkaar. Het leek alsof ze door de harde wind waren neergeslagen en dat ze zich nu opnieuw wilden formeren.
Als vogelkijker sta je dan voor een verschrikkelijk dilemma: ren ik naar binnen voor de verrekijker, of blijf ik staan en kijk. Ik koos voor het eerste en rende naar binnen. Wel gotverdegloeiende, de verrekijker stond niet op z’n plek. O ja, m’n vrienden hadden er gister leuk mee zitten doen. Zoek, zoek, hebbes, terug naar de tuin. En ik zag het staartje van de groep ooievaars verdwijnen boven de daken.
De trap op, naar de andere kant van het huis, naar zolder. Daar zag ik ze weer. Ze stegen, gingen hoger en hoger. Zwarte stipjes werden het, tussen witte wolken tegen de blauwe lucht.
Heb je ’t niet gefilmd sukkel.
Nee sukkel heeft het niet gefilmd. Sukkel heeft GEKEKEN. Sukkel heeft deze prachtige beelden opgeslagen op haar eigen hoogstpersoonlijke harde schijf, en die zit in haar hersenpan. Ik nam geen foto, maakte geen filmpje, niks Facebook of Twitter. Het was gewoon kijken. In je opnemen, waarnemen, zien. De kunst van het kijken.
Iets bestaat en jij ziet het, en dat is het.
Het is een tragisch misverstand dat iets pas waarde krijgt, of belang heeft, als je het vastlegt en kan tonen aan anderen. Nee. Als je dan per se wilt delen, zou ik zeggen: doe het in ’t echt. Neem iemand mee naar buiten en zeg: kijk, zie je daar die zwarte stipjes? Dat zijn …
En dan nu een waarnemingssonnet , het heet: