Column Dolf Jansen: Ik wil het er niet meer over hebben

Ik wil niet weer spreken over de agrarische sector, die dit land in de klem houdt, terwijl ze – laten we dat ook niet vergeten – de wereld voedt. Dat laatste was inderdaad een verwijzing naar een van de argumenten, die elke keer wordt gebruikt als er kritiek op de sector en de gevolgen ervan opklinkt.

Ik ben zo iemand, die denkt dat het een stuk beter zou zijn als de wereld zichzelf zou voeden, bijvoorbeeld door het mogelijk te maken dat elk land, elke regio vooral zijn of haar eigen voedsel produceert. En ik kan u verzekeren, zolang we de klimaatcrisis op de huidige manier laten voortwoekeren, wordt de kans dat dat de hoorn van Afrika, of India of zelfs Australië gaat of blijft lukken steeds kleiner. En dus, dus voeden wij de wereld ten koste van alle schade, die u als vroege luisteraar bekend is: Landschap, bodemkwaliteit, grondwater, het welzijn van honderden miljoenen levende wezens, oneindige maisvelden in plaats van natuur, veevoer uit Zuid-Amerika, kunstmestproductie, gesubsidieerde mestvergisters, die niet zo heel veel energie leveren, maar wel voldoende stank voor de hele regio, en daarna vervoeren we ons vlees, onze zuivel, onze kasgroente en bloemen per energievretende vliegtuigen en schepen over de hele al genoemde wereld. Ik wil het er echt niet meer over hebben. En niet weer, maar het is een krankzinnige en niet vol te houden economisch model. 

Waar zoiets als vogelgriep als vrij duidelijk argument nog eens overheen komt. Het verhaal van de sector, liefst bij monde van hoofd toktok lobby Gerrit-Jan Oplaat, of middels een verdrietig hardwerkende agrariër, die al zijn beesten moet laten ruimen, dat is inderdaad vergassen en vernietigen van bijkans oneindige hoeveelheden levende wezens, is dat het elke keer een persoonlijk en natuurlijk ook een economisch drama is voor de betrokkene en zijn gezin. De hoop dat ze na de zomer weer op volle sterkte draaien. De vraag om compensatie. Want agrariërs zijn ondernemers. Maar zonder compensatie en subsidies is het een beetje lastig ondernemen volgens de meesten. En de volstrekt bizarre spin, dat vogelgriep de schuld is van langstrekkende vogels, die dan ook nog van plassen of natuur anderszins in de buurt van zeg Barneveld of Lunteren gebruikmaken. Ja hallo, dan krijg je dit!

Het voorstel om dat soort natuur in de toktok-regio te verwijderen is oprecht gedaan. Net als de mededeling van Oplaat, dat het virus nooit van bedrijf naar bedrijf overspringt. Kijkt u zelf gerust eens op een kaart van pluimveebedrijven van Nederland en bedenk of dit een vol te houden model is. En of het beschaafd is een model alleen in stand te kunnen houden door wat preventief ruimen wordt genoemd. Dat is inderdaad het vergassen en vernietigen van miljoenen niet zieke kippen en eenden en kalkoenen. Maar daar wil ik het helemaal niet over hebben. Zucht..

Ik liep door Utrecht. Gelukkig een dag voordat in oranje outfits gehulde bierdrinkers, met een muzieksmaak, die strafbaar zou moeten zijn, de straten overnamen. Hoera hoera hoera! Ik hoefde niet eens naar het prachtige Amelisweerd, iets verderop. Een meter of honderd van de Singel trof ik iets tussen een perkje en een parkje. Daar stonden bomen zoals het hoort. Paadje van niks kronkelde tussen drie van die bomen door. 

Ik stond stil en ik keek omhoog. Honderden takken. Verstrengeld of vrijuit bewegend in de lentewind. Tienduizenden blaadjes. Meerkleurig groen dan een schilder zou kunnen bedenken. Tientallen vogels, die ik wel zag zonder ze echt te herkennen. Duizenden insecten, die ik niet zag, maar er wel waren. En miljoenen schimmels en onzichtbare verbindingen en andere natuurlijke magie.

Drie willekeurige bomen op een willekeurige plek. De ongekende schoonheid, de kracht, de zekerheid, dat ook al hakken wij en branden we plat en onttrekken we grondwater en bemesten we land en spuiten we gif, en vernietigen we nog steeds op grote schaal om de schoorstenen van de economie te laten roken en de wereld te voeden, die bomen, of hun kinderen of kleinkinderen er altijd zullen zijn. En ons uiteindelijk zullen overleven. 

Die bomen, daar wil ik van genieten. Daar wil ik onder zitten als de zon te warm wordt. 

Daar wil ik tegen leunen als het leven of het gelul me even te veel wordt. Daar wil ik het over hebben.

Ik wens u een prettige zondag.