Column Dolf: De koning, wie kent hem niet

Normaal gesproken schrijf ik eigenlijk nooit over ons Koningshuis. Ook al omdat er in vergelijking met dat van de Britten eigenlijk veel te weinig mee en in gebeurt. Maar, nadat ik onlangs mijn lieve collega Claudia de Breij sprak dacht ik dat het toch wel moest kunnen. Ik bedoel, als zij een bestseller scoort met een boekje over de kroonprinses mag ik uit die familie toch wel een column peuren? Dit was een retorische vraag.

De koning, wie kent hem niet, krijgt natuursubsidie voor een behoorlijk stuk Veluwe, dat van hem is, of van de familie, of op een andere manier van ons noch van Mark Rutte. Ging om grote bedragen, niet echt grote bedragen. Althans, als u 800.000 euro per jaar niet veel geld vindt en dat vindt u wel en ik ook, veel geld dus, maar als je jaarlijkse inkomen plus onkostenvergoeding 998.000 plus 5.059.000 euro bedraagt is het natuurlijk wel een ander verhaal.

Probleem was alleen dat het hele gebied een deel van het jaar afgesloten was voor u, voor mij en voor de rest van het plebs. De natuur moet zich kunnen herstellen en er moest gejaagd kunnen worden. Dat leverde gedoe op, en dus werd er wat aan gesleuteld. U weet wat er uitkwam. Een behoorlijk deel van het oorspronkelijke gebied blijft op genoemde voorwaarden gerund worden en de subsidie gaat van 8 naar 7 ton per jaar. Dan lijkt het erop dat de koning, wie kent hem niet, nog steeds een behoorlijk deel van het bos voor zichzelf houdt en zijn subsidie ook lekker op peil. Goed geregeld Willem, denkt de oranje getinte vroege luisteraar nu. Hoera hoera hoera!

Vele anderen, waaronder natuurorganisatie faunabescherming, denken er heel anders over. Die zijn zelfs nog in een zaak verwikkeld over de subsidiemiljoenen, die de afgelopen jaren richting de koning, u kent hem wel, zijn gevloeid. Alleen die zaak duurt wat langer dan gepland, omdat het verantwoordelijke ministerie, landbouw, natuur en voedselkwaliteit – waarbij ik altijd het idee heb dat het werk van het ministerie tot de eerste komma gaat, want met de agrarische belangen hebben ze het echt druk genoeg – afijn dat het ministerie ze naar de verkeerde juridische instantie had gestuurd dus dat loopt nog wel even. Waarbij ik echt geloof in de onafhankelijkheid van al onze D’66 rechters. Maar ik echt niet geloof dat Carola en Willem deze zaak gaan verliezen.

Waar het mij eigenlijk vooral om gaat is bos. Dat bos, of andere bossen. Als ik in het theater speel – en u begrijpt dat ik gezien de huidige omstandigheden deze zin bijna niet kan uitspreken zonder in snikken uit te barsten, ik kan u verzekeren dat er weinig erger is in het leven van een artiest dan een voorstelling volledig in de vingers hebben en te weten dat je iets te vertellen hebt, en dan ook nog avond aan avond merken dat mensen met je meegaan qua aandacht, qua schaterlach, qua energie, en dat het dan in een klap onmogelijk is die voorstelling nog te spelen, dat doet echt pijn. Maar ik dwaal af.

Als ik toer, en dat doe ik al bijna 33 jaar, speel ik meestal om het jaar in Orpheus, prachtig theater in Apeldoorn. Daar vandaan ben ik in een minuut of tien, inderdaad hardlopend, aan de rand van de Veluwe en een kwartier later ongeveer in het gebied waar ik vandaag over spreek. En zoals in elk bos waar ik loop gebeurt en dan iets magisch. De grond is zacht en lijkt licht te veren onder mijn loopschoentjes en vast ook onder uw stevige wandelstappers. Elke volgende minuut geef je een ander beeld, een ander doorkijkje. Het licht valt anders door de takken hoog boven je. Je ruikt de bosgrond en sommige soorten begroeiing. Alles wat je ziet en voelt en hoort of juist niet hoort. Ja het kan stil zijn in een groot bos, doodstil. En als er eens ergens een tak afbreekt zonder dat er iemand in de buurt is geloof ik niet eens dat dat geluid bestaat. Alles, alles maakt je los van het gewone leven, van de zorgen die je misschien hebt, van de dingen die je eigenlijk moet. In het bos hoef je alleen maar te zijn, en daardoor te voelen, te voelen dat je leeft. Dat gun ik iedereen. Zeker ook onze koning. U weet wel. Maar stukken bos afsluiten of bejagen in ruil voor een ruime vergoeding, het lijkt me niet echt nodig.

Ik wens u een prettige zondag.