Chantal van Dam: Overwintering

Overwintering
Er landde een lieveheersbeestje op mijn computer. Ha, dat voorspelde geluk. Waarschijnlijk met het stuk dat ik aan het schrijven was. Ik liet het beestje een tijdje rondwandelen, wipte het op mijn hand en zette het voorzichtig buiten.

Een paar dagen later: vijf lieveheersbeestjes op mijn computer. Nog meer geluk. Zou er een wens in vervulling gaan? Ik ben bioloog, en een bioloog, belijdend of niet, wil eenmaal in zijn leven naar de Galapagos om de profeet Darwin te eren. Ja, dat moest het zijn, ik zou de Galapagos zien, de reuzenschildpadden, de zeeleguanen, de legendarische vinken die Darwin aan het denken hadden gezet over het ontstaan van de soorten. Tweestippelige lieveheersbeestjes hoefden niet op de Galapagos, die had ik thuis genoeg. Ik schoof ze een voor een in een luciferdoosje en bracht ze naar buiten. Een heel gedoe.

Weer een paar dagen later: twintig lieveheersbeestjes. Zoveel geluk kon alleen op onstuimige liefde wijzen. Zou de prins op het witte paard in aantocht zijn? De paarden die ik hier voorbij zie komen zijn landbouwvoertuigen en de prinsen die erop zitten maken geen tomeloze hartstocht los. Dus ik was benieuwd. En geïrriteerd. Een mens heeft meer te doen dan kevers de deur uitzetten.

Het werd warm. Ik vond lieveheersbeestjes op mijn beeldscherm, het toetsenbord, mijn werktafel, overal. Een plaag. Zoveel geluk werd ondragelijk. Zonder contrast en dosering verliest geluk elke zin. Stel je een hiernamaals voor van louter chronisch geluk. Wat een straf!

De opdringerige dieren begonnen mij flink de keel uit te hangen. Vreemd, dat juist het symbool van de beweging tegen zinloos geweld zoveel agressie opriep. Gelukkig ben ik grootgebracht met het werk van Annie M.G.Schmidt en herinnerde ik mij bijtijds de spin Sebastiaan. Het is niet goed met hem gegaan. De regels waarin zijn treurig lot werd bezegeld staan mij in het geheugen gegrift: binnen werd een moord gepleegd. Sebastiaan is opgeveegd. Nee, moord wilde ik niet op mijn geweten hebben.
Ik ging op onderzoek uit. Waar kwam al dat leven vandaan? Van boven, zo bleek, door openingen in het plafond. Ik keek op zolder. Een duizelingwekkend gewemel van oranjerood met  zwarte stippen.  Massaal dromden de lieveheersbeestjes samen op het tuimelraam.

Net als Sebastiaan hadden zij afgelopen winter een innerlijke drang gevoeld om naar binnen te gaan. Nu wilden zij met z’n allen naar buiten.
Ik deed het raam open en daar zwermden zij uit om zich op bladluizen te storten en voor nieuwe zwermen te zorgen. En om geluk te brengen natuurlijk. Ik durf te wedden dat hier in de buurt binnenkort de hoofdprijs van de postcodeloterij gaat vallen.
Na de uittocht werd het stil bij mijn computer, maar laatst landde er toch weer een lieveheersbeestje. Een achterblijver. Ik zette het glimlachend buiten. Met een beetje geluk wordt dat stuk straks een roman.

Chantal van Dam

foto (c) Chris van Houts