Carlablog: vertikaal mozaïekbeheer.
• 20-10-2013
• leestijd 2 minuten
De overgang van zware kalkachtige klei naar zand valt tegen. De vijver ligt vol met blad, de haag moet nodig gesnoeid en de klimop heeft zich tussen de geleiders van de rolluiken vastgezet. Ik kijk werkloos toe want de regen valt met bakken uit de lucht. Niet zomaar een buitje maar een langdurige bui met moesson-trekjes die zelfs het predikaat weeralarm verdient. Het grote regenreservoir – een modieuze superregenton - is tot de nok gevuld met 400 liter regenwater. De rest is via de tuin en het grindterras naar het grondwater gezakt. Het is niet voor niets een tuinreservaat: geen druppel regenwater heeft voor niets geleefd.
Het zou de gemeenten aan het denken moeten zetten. Al die bestrate tuinen leveren wateroverlast op. Het regenwater verdwijnt via de goten in het riool. Helder schoon water mengen we met pies, poep en afvalwater en laten we zomaar wegstromen naar de riooloverstorten die deze massa niet kunnen verwerken. Om die reden is het in een aantal Duitse deelstaten verboden om je tuin meer dan een derde dicht te leggen met bestrating. Een goed idee om dit ook in ons land over te nemen.
Vandaag de klimop van het houtwerk gepeuterd en uit kieren en geleiders gehaald. De bloeiende ranken heb ik laten zitten. Verontruste bijen bromden me toe: laat ons eten met rust. Het eeuwige dilemma: hoe zorg ik dat bijen en hommels in de herfst kunnen snoepen zonder dat het huis er onder lijdt. Dé oplossing is ook hier: verticaal mozaïekbeheer. Laat stukken van de muurbegroeiing doorgroeien in bloeiranken en knip de rest weg. Ik ga er volgend jaar mee aan de slag. Het zal er in ieder geval verrassend uitzien.