Carlablog: kwelgeest aoûtat_15_09_2013

Mijn Refuge is in opperste staat van verwarring. Na een langdurige hitte afgewisseld met regendagen is de temperatuur gedaald tot een niveau waar maart zich voor zou schamen. De minimum nachttemperatuur haalt de tien graden niet en overdag is vijftien graden geen uitzondering. Twintig graden verschil in nog geen week tijd is zelfs voor een Frans Tuinreservaat gelegen tussen de Montagne Noir en het Centraal Massief uitzonderlijk.

De vijgen worden niet rijper, de appels niet roder en het gehooide gras niet droger. De tweede bloei van de lavendel is gestopt. De vele bloemen aan de hibiscusstruiken hebben geen zin meer om open te gaan en daar zijn bijen en vlinders de dupe van. Gisteren vlogen ze bij een matige temperatuur van 19 graden nog van paars naar paars. Nu geen gezoem meer en geen zomers geluid van de krekels. De huiszwaluwen zitten dicht tegen elkaar geplakt op de telefoondraad, de hagedisjes zijn weggekropen tussen de stenen die nog wat warmte afgeven.

Bij een temperatuur boven de 30 graden zijn maaien, hooien en gaten graven geen aantrekkelijke klussen. Afgezien van de temperatuur word je belaagd door de vermaledijde aoûtat . Deze onzichtbare krengen – even geniepig als knutten -  leven in gras en struikgewas. Hun larven kruipen onder je huid en doen zich te goed aan je doorbloede vel. Gevolg: lelijke roden bulten met een blaasje er op waar je dagen plezier aan beleeft.

Ik hoop van harte dat ze op deze koude dagen het loodje leggen. De plaatselijke Pharmacie weet er wel raad mee: je lijf insmeren met een stinkend gif en de steken behandelen met een cortisone crème. Als ik gif mijd in mijn tuinreservaat dan kan ik mijn lijf er toch niet mee besprenkelen?

Carla van Lingen