Carlablog: vreemdgaan

Een tuinreservaat is als een geliefd huisdier. Als je het eenmaal hebt kun je je niet voorstellen dat je kunt leven zonder. Geen weldenkend mens die van z’n huisdier houdt zal het in zijn hoofd halen om het te verkopen. En zo is het  ook met een tuinreservaat.

Nog niet zolang geleden kregen we bij Vroege Vogels een smeekbrief van iemand die het huis van haar vader te koop aanbood. De tuin rondom het huis was een tuinreservaat. Haar vader was er altijd dol op geweest en daarom wilde de dochter na vaders dood huis en tuin in goede handen achter laten. Ze zocht een koper die ook van natuurlijke tuinen hield.

Ik denk er aan terug nu we snode plannen hebben om op termijn dit pand te verlaten. Het kan nog even duren, het kan ook niet doorgaan, maar toch. Met weemoed kijk ik naar de tuin. Ze weet van niks maar het lijkt alsof ze iets van mijn treurigheid heeft overgenomen. Je laat een tuinreservaat toch niet zomaar in de steek?
Mijn beide buren zijn upset. Ze hebben allebei een tuinreservaat en vrezen een versteende buur die geen oog heeft voor al dat moois.

Ik heb besloten om te doen alsof het niet doorgaat. Alle verwilderende natuurlijke bollen van Vivara zijn in de grond gezet. De vijver is beperkt opgeschoond zodat de overlevers op de bodem niet verstikken, en de plannen om een stuk tuin volgend voorjaar op de schop te nemen liggen al klaar.  De tuin weet nog van niets.
Vanavond als het donker is ga ik vreemd. Vergaderen met de vereniging over onze gezamenlijke plannen. Ssst. Niet verder vertellen. Tuin slaapt.

Carla van Lingen