Carlablog: tuinvrouwtje

Gisteren viel het woord tuinvrouwtje. Een driedelig grijze meneer zei tegen mijn vriendin die tuinen ontwerpt: “ah, jij bent ook zo’n tuinvrouwtje”. Vriendin knikte bevestigend, met een brede glimlach. Ik ontplofte. Waarom wordt een mannelijke hovenier of tuinontwerper geen tuinmannetje genoemd?
Vrouwen die van groen en tuinen houden zijn gestigmatiseerd. Er is een beeld ontstaan van dames op leeftijd die met kont omhoog hoofd omlaag in de tuin staan te wroeten. Liefst in ‘makkelijke’ kleding die tegen een stootje kan. En zo ziet die tuinoutfit er ook uit.

Wat is daar mis mee? Helemaal niets. Maar willen we ons imago iets omhoog krikken dan moeten we ons voornemen om goed gekapt en gekleurd gekleed de tuin in de duiken. Een yogacursus volgen kan geen kwaad want dat komt de tuinhouding ten goede. Handschoenen zijn ook een aanrader: beschermt je tegen kattenpoep en zwarte nagels.

Ik durf dit te zeggen omdat ik met regelmaat naar foto’s kijk die van mijn tuinarbeid genomen zijn. Ik zie dan een tuinvrouwtje dat door haar moeder niet herkend zou zijn. De handen en nagels zijn zwart, het haar wappert vormeloos alle kanten uit. De broek bungelt om de heupen en de trui heeft de laatste zak van Max gemist. Als ik zo’n tuinvrouwtje zie dan denk ik aan een heksje dat zaad alleen maar kent uit papieren zakjes en die haar gespreksstof heeft afgestemd op de groei- en bloeiperiode van de planten.

Nee zo willen wij niet zijn. Wij willen er in de tuin minstens zo aantrekkelijk en fier uitzien als de stokroos, zo soepel zijn als zwenkgras en geuren als lavendel. Met de frisse jeugdige blik van de sneeuwklokjes.
Dat doet me er aan denken dat de laatste bollen nog de grond in moeten. De temperatuur is met 9 graden: ideaal bollenplantweer. Eerst op zoek naar een strak aansluitende stretchbroek en dito fleece, een vleugje oogschaduw en lipstick en een kleurige band om mijn weerbarstig haar. Make over “Tuinvrouwtje” is geslaagd.
 
Carla van Lingen.