Carlablog: tuin kwijt

En dan kom je na vele weken thuis: huis schoon, koelkast gevuld, bloemen op tafel, tuin verdroogd, vijver onvindbaar. Logisch natuurlijk, de enige plek waar water voorhanden is, daar willen planten wel groeien. Waterdrieblad, krabbenscheer, waterlelie, dotters, gele plomp, kroos, draadwier, er is geen open water meer te zien. Ik ben mijn tuin kwijt.

Met snoeischaar en grof geweld ga ik de verdroogde en verpieterde planten te lijf,  het deel dat boven de grond staat. Dat levert een volle groene container en twee gevulde compostbakken op. De regen die nu valt is overvloedig en heel welkom. Over een week staan de planten er weer voorjaarsfris bij.

Moeras en vijver volgen. Of de timing deugt is niet aan de orde. Er moet licht in komen om de boel niet te verstikken. Met blote benen bagger ik door de bruine soep, kikkertjes en salamanders voor me uit jagend. In de vijver halveer ik het aantal waterplanten inclusief de krabbenscheer die aangeeft dat de waterkwaliteit. Het houten vlonderterras ligt bedolven onder de uitlekkende waterplanten. Alle torretjes, watersalamanderjonkies, waterslakken en ander klein gespuis krijgen de kans om terug de vijver in te kruipen.. Ik zie de zon weer in het water schijnen. De grote groene libel die me de hele dag in de gaten hield helicoptert omhoog naar buurmans vijver. Die kan ook een grote beurt gebruiken.

Carla van Lingen