Carlablog: tous sa vie

De klus is geklaard. Carex en Festuca moeten de opengevallen gaten opvullen. Daar tussendoor zaai ik in het voorjaar slaapmutsjes, cosmea en andere vrolijke bloeiers. Een vigne vierge zonder zuignapjes, aanbevolen door hovenier Thierry, schurkt zich tegen de pergola. Over het soort roos dat deze klimplant gezelschap gaat houden moet ik nog beslissen. Steven van Dalen van De Wilde heeft een paar fraaie rozen voorgesteld. Dankzij de superzachte winter kan alles de grond in en zich voorbereiden op een doorstart in maart.

Vanochtend weer mijn andere tuinreservaat begroet. Planten kennen geen rancune, voelen zich niet in de steek gelaten en hebben genoeg aan elkaars gezelschap. De tuin is nog overwegend groen, sneeuwklokjes komen voorzichtig boven de grond, kerstroos twijfelt of dit nu de winter is waar hij op heeft gewacht en een vergeten cadeautje - een wit anemoontje - vecht zich boven een dovenetel uit. Het vogelvoer ligt ongebruikt te wachten om opgegeten te worden. Zelfs de huismuizen zien er geen brood in.

De omschakeling van 4500 naar 300 vierkante meter is groot maar valt nooit tegen. Hier volstaan een spa, een schepje en een snoeischaar. Geen luidruchtige bosmaaiers, motorzagen, motormaaiers en hakselaars die daar onmisbaar zijn. Gelukkig hebben wij de bladblazers die menig tuineigenaar het gevoel geeft grootgrondbezitter te zijn. Mijn Franse buurman zou zijn gegroefde hoofd meewarig schudden. Nee, hij zou niets zeggen. Dat doet een Fransman niet. 'Tous sa vie' is daar het motto.

Carla van Lingen