Carlablog: plastic soepzooitje

Het ‘stenen tijdperk’ de slogan van Tuinreservaten, is rechts ingehaald door een nieuwe rage: het plastic tijdperk. Een paginagrote advertentie probeert de gemiddelde tuinbezitter te verleiden om plastic bankstellen aan te schaffen met fauteuils die niet zouden misstaan in een verpleegtehuis waar incontinentie op de loer ligt. Deze bankstellen zijn uiteraard alleen geschikt voor stenen tuinen, anders zakt al dat plastic weg in het natte gras. Tja, en daar zit je dan midden tussen het steen op een zweterige plastic bank of fauteuil weg te zwemmen op een warme zomerdag.

Misschien dat er op zo’n moment heel ver weg in de grijze hersencellen een gedachte boven komt drijven aan een groene oase: een hangmat tussen twee bloeiende appelbomen waar vogels zingen en vlinders fladderen. Dat zou wel eens het begin kunnen zijn van een nieuw tijdperk. Per slot van rekening zijn op de meeste kerkhoven de plastic bloemen aan het uitsterven.

Vanavond is het sprankje hoop weer de bodem in geboord. Ik kwam een oude buurvrouw tegen met een mand vol barbecue producten. Veel vlees en kant en klaar. Ze hebben – vertelde ze trots - sinds kort een tuinkamer met een echte open haard en terrasverwarming met daarin van die lounge stoelen. “Zo heerlijk, we komen nooit meer binnen.”

Waarom maak ik me druk? Omdat het plastic soepzooitje wanstaltig lelijk is natuurlijk, maar ook omdat kunststof een aardolieproduct is dat nooit meer te recycelen is. Als deze loungeset wordt afgedankt is het 100% afval en daar hebben we al genoeg van.
En er is nog iets. Op mooie zomeravonden zit je tot laat in de avond buiten. Het is warm, de maan schijnt, je eet, je drinkt en het is speciaal. Zo’n plastic tuinkamer is er altijd. De lol is er na een seizoen af. Op naar de volgende hype.

Carla van Lingen.