Carlablog: overvloed

Mijn Franse tuinreservaat weet van geen ophouden. Het gras groeit tot in de hemel, het onkruid komt uit alle hoeken en gaten, de aouta’s zijn niet dood te slaan en een venijnig kreng heeft me in mijn knieholte te grazen genomen. Wesp, hoornaar? Het is er allemaal.

Dood materiaal
Vandaag de wei gehooid, hagen gesnoeid, bomen gezaagd en vervolgens alle overvloed verbrand. Nee, niet echt het goede tijdstip, maar ik ben er nu. En milieuvriendelijk is branden niet, maar opeten is geen optie en waar moet ik het anders laten? Geen idee. Voor de uitstoot van CO2 maakt het overigens niks uit: dood materiaal laten vergaan levert even veel CO2 op als het verbranden. Alleen stinkt het minder. De grote stammen zijn al gebruikt in de omheiningen, het kleine spul ligt op de composthoop.

Emmers vol
Ook de appels, peren vijgen en noten doen het zonder spuiten, sproeien of bemesten. Niet dat ze er echt florissant bij staan, maar ieder jaar geven ze ruimhartig hun vruchten af. Emmers vol met appels, peren, pruimen, kersen en walnoten. Het is dat ze er al stonden toen het huis werd gekocht, want wat doe je er mee? Het levert potten met appelmoes, stoofperen en pruimenjam op. Er valt niet tegenop te eten.

Een kilo fruit door de hond
Behalve door Maux, mijn francaise chien op vier poten die een echte liefhebber is. Het is iedere ochtend weer de vraag wie als eerste in de wei is voor de ochtendoogst. Zij wint. Er gaat probleemloos een kilo fruit per dag door de hond. De walnoten heeft ze nog niet ontdekt - ik heb gewonnen. Ze keek vanaf het terras waar ik mee bezig was. Ik zag haar denken: ‘er was daar iets op die plek, maar wat was het.’ Morgen moet ik iets vroeger op. Dan is het kwartje gevallen.