Carlablog: mislukt project

Helaas, het is niet geworden waar ik van gedroomd had. Na een verwenbeurt met compost verdubbelt de hoeveelheid brandnetels en ander ongewenst kruid in mijn Tuinreservaat. De botten van alle lamskarbo’s worden zorgvuldig door Franse zwerfhond Maux uit de grond gegraven en opgepeuzeld. Takken en takjes komen onaangetast onder uit de bak en zelfs mijn verloren gewaande snoeischaar werkt als vanouds. Nee, ik heb het verkeerd aangepakt met mijn compost.

Ik krijg steun van Romke van de Kaa die in De Tuinscheurkalender schrijft: “De treurige waarheid is dat het bijna onmogelijk is om onkruidvrije compost te fabriceren.” Een van de oorzaken is de temperatuur die in onze privé composthopen te laag blijft. Gevolg: onkruid en ziektekiemen overleven.
Dit weekend heb ik mijn tweede compostbak leeg geschept - je hebt namelijk minstens twee composthopen of bakken nodig want compost moet ‘omgezet’ kunnen worden. Ik heb alle knekels en takken er uitgevist en het resultaat over de voortuin verspreid. Meer om een daad te stellen dan de bodem te verwennen.

Mijn besluit staat vast. Mijn eigen compostfabriekje krijgt nog één kans. Deze keer pak ik het aan volgens het boekje: geen gekookte etensresten, alleen afval van rauwe groente en fruit. Tuinafval is welkom, mits in niet te grote hoeveelheden. Takjes moeten in verteerbare stukken van tien centimeter worden geknipt. Af en toe een beetje vocht, wat compostversneller, op z’n tijd de bak omzetten en dan maar duimen dat het deze keer gaat lukken.
Zo niet dan gaan de twee oerlelijke plastic bakken de recycling in. Want ook hier citeer ik Romke: “Met compostvaten en vuilcontainers begint je tuin al snel op een industrieterreintje te lijken.”

Carla van Lingen