Carlablog: la Canicule

Eerlijk gezegd had ik stiekem gehoopt op een lange hete droge zomer voor mijn Franse tuinreservaat. De tuin weet niet beter, die herstelt wel na een paar regenbuien. Mij scheelt het weken werk. Als het heet is groeit er niets. Dan gaat er hooguit iets dood. Naaldbomen bijvoorbeeld. Niet dat je hier veel werk aan hebt maar ik houd er niet van. Ze doen me denken aan koude, vochtige streken, aan sombere landschappen en monoculturen. Ik weet het, ik doe ze te kort. En ik vergeet voor het gemak het plezier dat ik aan de goudhaantjes beleef als ze door de bomen dwarrelen. Maar toch. Twee van die bomen ben ik kwijtgeraakt door wat de Fransen ‘la Canicule’ noemen: een verzengende zomer die het land verschroeit en voedseltransporten voor het vee noodzakelijk maakt.

Het is wel heel lang heet geweest deze zomer, maar er zaten dagen tussen met veel regen. Die dagen moet ik nu bezuren. Het onkruid heeft bezit genomen van borders en oprit en tiert welig tussen de voegen van het terras. De composthopen zijn onbereikbaar door meters hoge distels en brandnetels. Ik droom van een milieuvriendelijk bestrijdingsmiddel. Nee, branden helpt niet, voegen dichtsmeren ook niet, mulchen: geen optie. Alleen wieden helpt.

Wieden is als afwassen en stofzuigen, het komt altijd terug. Er is één verschil: wieden heeft iets meditatiefs: steeds dezelfde handeling, lekker buiten tussen bloemen en vlinders en de doodse stilte. Geen vogel meer die zijn bek open doet. En dat dan weken lang, tot de drie compostvakken van twee bij drie meter gevuld zijn met onkruid.

Ik deed het in maart en in juni en nu dacht ik de vruchten te plukken, geholpen door de zon. Helaas, de zon heeft een pact gesloten met de regen en heeft mijn tuinreservaat omgetoverd tot een overwoekerde open plek in een tropisch woud. Wat nu? Toch maar Cyrille bellen, de Franse tuinman? Morgen neem ik een besluit. Eerst een wijntje voor het slapen gaan en dan dromen van La Canicule…

Carla van Lingen