Carlablog: grasgedoe

Er is gras en gras. Het gras vlakbij m'n huis was ooit gazon. Nu is het bedekt met kruid en mos dat in de zomer verdroogt. Een gele vlakte met daartussen veel klaver, vijfvingerkruid, muizenoor, paardenbloem en madeliefje. Voor een grasgazon moet je aan de bak: beluchten, bemesten, maaien en dat heel veel keer in een jaar. En wat is er tegen bloemen? Dan maar een grote beurt voor de bodem. Met verticuteerhark en prikschoenen ga ik mos en kruid te lijf. Als er regen voorspeld wordt gaan de biologische mestkorrels er overheen. Ik zie wel wie er wint: gras of kruid.

Het andere gras staat in de wei en is op sommige plekken anderhalve meter hoog. Maaien met de machine is geen optie. Op sommige plekken zijn de hellingen te steil. Dit is gras waar een bosmaaier twee keer per jaar voor uit de kast moet. Oorbeschermers, oogbeschermers en beenbeschermers zijn standaard, inclusief korset waar het apparaat in hangt. Verder stevige kleding tegen opvliegende stenen en dan een week de wei in want het gras moet ook gehooid en afgevoerd. Alleen met minstens twee maal per jaar maaien en afvoeren krijg je een rijke bloemenwei zeggen de experts.

Jarenlang deden twee paarden de helft van het werk. Dat wil zeggen dat ze het lekkerste gras er uit vraten en bramen en ander opschot lieten staan. Als dank poepten ze alles onder en zorgden voor extra mest in de grond. Alle orchideeën in de bosrand zijn verdwenen. Ik geef de paarden de schuld. Dit jaar komen ze er niet meer in want ik wil een bloemenwei en dat is na twaalf jaar ploeteren nog steeds niet gelukt. Op een plekje na: in het vlakke schrale deel waar het gras wat minder prominent aanwezig is bloeien – ondanks de paarden - de mooiste bloemen. Tja, en in het gazon natuurlijk. Wat doe ik verkeerd? Wie het weet mag het zeggen.

Carla van Lingen
tuinreservaten@vara.nl