Carlablog: deeltijdreservaat

Ik heb de koekoek gehoord. Als de koekoek roept regent het drie dagen zeiden mijn opa en mijn moeder en nu ik dus. Het klopt meestal wel maar nu niet. De zon schijnt en de wind waait hard: van hoge naar lage luchtdruk. Ik zit er net tussen in en krijg de volle laag. Wouwen en slechtvalken genieten van de turbulentie en buitelen door de lucht. De  huiszwaluwen zijn vanochtend aangekomen! Hier en daar vallen takken, soms gaan er hele bomen om die er aan toe zijn. Een mooie vorm van natuurlijke snoei.
 
Ik houd niet van coniferen, maar achter in de tuin staat een 12 meter hoog exemplaar, die vangt de volle wind. Maar die oude, bijna statige boom geeft geen krimp. Gelukkig, want hij biedt plek aan vreemde vogels. De grond onder zijn brede takken is bezaaid met pluizige bolletjes, alsof een oude ezel aan het verharen is geweest. Ik heb een handvol verzameld en probeer te achterhalen wie de braker is van deze balletjes. De boom staat nu trouwens in bloei met rode 'bloemetjes' die stuiven in de wind. Wat zijn het: bloemen of vruchtbeginsels?

Het dilemma met zo’n deeltijd-tuinreservaat is dat de timing niet klopt, omdat je er niet altijd bent. Je snoeit te vroeg of te laat, je plant te vroeg of te laat. Vandaag twee heesters gekocht bij de Jardinerie van Maria hier in het dorp. Ik heb ook de laatste planten opgekocht die ze niet kwijt raakt. Maria stopt met sierplanten, ze gaat groenteplantjes verkopen. De Fransen in dit deel van het land vinden een siertuin luxueus gedoe. Eten moet je van een tuin, geen rozen, mimosa of lavendel. Gewoon uien, tomaten en pommes de terre. Mooie naam trouwens, pomme de terre. Het ligt aan de volgorde. Een appel van de aarde doet het beter dan de aarde met een appel.

Carla van Lingen.