Carlablog: Code Rose

Het begint al vroeg in de ochtend. Bij gebrek aan overwicht word ik bij iedere stap uit mijn evenwicht geblazen door de aanwakkerende storm die over de Hilversumse hei blaast. De twee maal vier poten die me vergezellen hebben nergens last van. Strak weer, daar houden ze wel van.

Bij thuiskomst een snelle inspectie door de tuin. Laatste twee tuinstoelen naar binnen, lege potten verzameld en kwetsbare planten vastgebonden. Niet dat het er veel zijn in mijn tuinreservaat. De meesten kunnen wel tegen een stootje.
De vogelvoersilo’s worden door de wind tegen de stam gemept. Ik heb ze uit de bomen geplukt en ondergedompeld in een emmer sop.  Zijn ze straks weer winterklaar voor barre tijden.

De 12 meter hoge es in de voortuin is een twijfelgeval. De stam heeft zich al op vier meter hoogte vertakt in drie hoofdtakken die wel eens af kunnen breken. Ook de oude even zo hoge kerstboom achter de garage is een zwakke schakel. Ik zal er geen traan om laten als deze het begeeft maar ik woon hier niet alleen. Bovendien laat zo’n grote oude boom een enorme leegte achter in de tuin als hij het begeeft.

Als de storm haar hoogtepunt nadert  overstemt ze het gekreun van alle bejaarde hoge bomen in de buurt. Ze hellen vervaarlijk over en deinzen weer terug om de volgende windstoot op te vangen. Begin van de middag wordt duidelijk dat het een stoere bomenwijk is. Alle oudjes hebben het overleefd. Op de fraaie den in de voortuin van mijn overbuur na. Daar is de top uitgewaaid en hij staat er nu onthoofd bij.

En wat vind je van mijn stokrozen? Drie bijna 2,5 meter hoge stokrozen die nog bloeien met vier roze bloemen en drie knoppen die niet meer open zullen gaan. Ze deinen op en neer in de herfstorkaan en zelfs hun zachtgele hart slaat niet over. Ze hebben het gewonnen van alle Gooise bomen die niet bestand waren tegen een stootje van windkracht 11. Lang leve de stokroos.

Carla van Lingen.