Bouwen aan trilveen

Wie wel eens op trilveen heeft gestaan weet meteen waarom het zo heet: het trilt. Maar de kans dát u erop heeft gestaan is niet groot, want trilveen is heel zeldzaam. En door vraat van ganzen en rivierkreeften wordt het steeds zeldzamer. Dat is jammer, want in trilveen zijn veel bijzondere planten en dieren te vinden.

Reden genoeg om deze veensoort te herstellen en daar wordt bij Hollandse Rading aan gewerkt Theo Boudewijn zet met collega’s een bijzondere constructie in het water. Jeannette Parramore trekt haar waadpak aan en zoekt hem op.

Laagveengebieden behoren tot de meest soortenrijke landschappen die in Nederland voorkomen, doordat er veel verschillende leefgebieden voorkomen zoals open water met waterplanten, rietlanden en veenbossen. Onder goede condities verlanden wateren met waterplanten tot trilvenen, die zich uiteindelijk doorontwikkelen tot zuurdere rietlanden en bossen. Als er niets gebeurt, komen er binnen enkele decennia echter geen trilvenen meer voor in Nederland, terwijl deze trilvenen heel belangrijk zijn voor zeer veel beschermde en zeldzame flora- en faunasoorten in het Nederlandse laagveengebied. De bestaande trilvenen verdwijnen door veroudering naar zuurdere rietlanden, vermesting, verdroging en atmosferische N-depositie, terwijl nieuwe verlanding niet of nauwelijks op gang komt.

Eerder onderzoek suggereert dat de water- en bodemkwaliteit op veel locaties beter aan het worden is. Het ontbreken van geschikte planten (biobouwers) en de aanwezigheid van grote aantallen kreeften en ganzen wordt dan waarschijnlijk een groot knelpunt voor de ontwikkeling van jonge verlandingsstadia zoals trilvenen. In dit onderzoek voeren de adviesbureaus (model)studies en veldexperimenten uit om trilveenverlanding op landschapsschaal weer op gang te krijgen en grip te krijgen op de factoren die daarvoor van belang zijn.

Zwaan kleef aan
Als Vroege Vogels verslaggever kom je regelmatig voor uitdagingen te staan. Wie wel eens op trilveen heeft ‘gestaan’ weet wat ik bedoel: drijvend veen vol gaten waar je zomaar een halve meter in weg kan zakken. Wat doen je dan, als je met een recorder om je schouder (die niet nat mag worden) en een flinke microfoon niet in het water wil vallen? Dan grijp je de interviewgast bij z’n broek natuurlijk!

Jeannette Parramore