Boomkikkers in Zeeuws-Vlaanderen doen het goed

In deze tijd van het jaar zingen ze in de avondschemering volop: de paar honderd boomkikkers bij de vestingwal van het plaatsje Retranchement. “Boomkikkers kwaken niet, ze zingen”, zegt Fred Schenk, districtshoofd bij het Zeeuws Landschap. Sinds een paar jaar doet de boomkikker het in Zeeuws-Vlaanderen weer goed. De boomkikker is een gifgroen kikkertje van zo’n 3 cm groot. Hij heeft één kwaakblaas, in tegenstelling tot de groene kikker, die er twee heeft.

“We kunnen er inmiddels wel vanuit gaan dat dit de grootste boomkikkerpopulatie van Nederland is”, vertelt een trotse Fred Schenk. “Maar dat was lange tijd niet zo”. De populatie stond in de jaren 90 bijna op uitsterven, maar door het onderhoud van de poelen, waar ze zich in voorplanten, te verbeteren en het aanleggen van nieuwe leefgebieden, heeft de boomkikker zich vanuit Retranchement weten uit te breiden. “Daar hoefden we niks aan te doen, die nieuwe gebieden hebben de kikkers zelf gevonden”, aldus Fred Schenk. Rond 1990 waren er nog maar drie kleine populaties, van rond de 150 roepende mannetjes. “De laatste vijf jaar hebben we 2000 roepende mannetjes. En dan nog eens 1000 in België, dus totaal kom je dan aan 3000 in deze streek”.

“Als je op een mooie voorjaarsavond op de fiets stapt, kun je van Cadzand via Retranchement, Sluis en Aardenburg langs de hele route boomkikkers horen roepen”, weet Fred Schenk. Samen met vrijwilligers telt Fred elk jaar het aantal boomkikkers. Dat doen ze op gehoor: in mei/juni lokken de mannetjes de vrouwtjes met huyn kenmerkende geroep. Fred en zijn tellers zijn zó geoefend in dat geluid, dat ze elk exemplaar kunnen onderscheiden. Bij de meeste poelen zitten zoveel kikkers te roepen in deze tijd, dat je ’s avonds een paar uur lang een echt boomkikkerconcert kunt horen.