Bibi Dumon Tak: van het oosten naar het westen

We leven in verwarrende tijden. Maar misschien lijkt dat maar zo en leefden we altijd al in verwarrende tijden. Verwarring ontstaat wanneer er geen duidelijke regels zijn, of wanneer regels opzij worden geschoven waardoor we gele hesjes ineens vóór de vangrail zien lopen in plaats van erachter, of dat ik, vrijwilliger bij de Dierenambulance Amsterdam, laatst een grauwe gans uit een doelnet van een hockeyvereniging moest bevrijden die daar ongelukkigerwijs in verstrikt was geraakt, maar die bij vrijlating direct door jagers kon worden neergeschoten.

Wat was nu het geval? Kort daarvoor, tijdens een van mijn wandelingen door ganzenland, zag ik hoe jagers een aantal grauwe ganzen te grazen hadden genomen. Ik wist niet beter of de jacht op de grauwe gans was verboden tussen 1 november en 1 maart. Wat was hier aan de hand? Werden er regels overtreden? Of waren deze ganzen ongelukkigerwijs in een soort uitzonderingsgebied geland?

Om aan het antwoord te komen begon ik, eenmaal weer thuis, aan een avontuurlijke surftocht op het internet en ontdekte na vele omzwervingen dat onze grauwe ganzen inderdaad in die periode niet bejaagd mochten worden, tenzij ze zich op kwetsbaar gebied begaven. Kwetsbaar gebied betreft ingezaaide landbouwgrond. De ongelukkige dieren in kwestie zaten op groenblijvend grasland dus met die kwetsbaarheid viel het wel mee. Ik besloot daarom maar eens een rondje te gaan bellen, gewoon omdat ik wilde weten hoe het met die jachtregels zat, en om de ontstane verwarring in mijn hoofd te beteugelen.

Om kort te gaan: vijftien instanties en drie dagen later had ik iemand aan de telefoon die het verlossende woord ‘schipholzone’ uitsprak. Aha. De schipholzone is het gebied rond onze nationale luchthaven waar grauwe ganzen te allen tijde, dus ook tussen 1 november en 1 maart, mogen worden afgeschoten teneinde het leven van miljoenen vakantiegangers niet in gevaar te brengen. ‘Niemand wil een gans in een vliegtuigmotor, mevrouw.’ Werd mij aan de andere kant van de lijn verteld. Waar ik een afbeelding die zogenaamde schipholzone dan kon vinden. Dat antwoord had die vijftiende instantie even niet paraat. Ik hervatte mijn surftocht op het internet en googelde op ‘schipholzone’. Ik vond een rapport met daarin een schimmig plaatje van de gezochte zone. Zelfs met vergrootglas was niet te achterhalen waar precies de grens liep, maar dat mijn jagers erbuiten te werk waren gegaan behoorde wel degelijk tot de mogelijkheden. De makers van het rapport, instantie 16, konden dat even later bevestigen noch ontkennen. Zij hadden die vage afbeelding ook maar aangeleverd gekregen.

Terug naar instantie 15 dan maar. Zij waren de handhavers van de jachtregels, dus als zij het niet wisten, wie dan wel? Dat was instantie 15 met mij eens. Ze zouden het gaan uitzoeken. En omdat ik bij het bevrijden van de gans uit het hockeynet nog altijd niet wist waar ik aan toe was besloot ik het slachtoffer nog even niet los te laten maar naar een veilige haven te brengen. Naar de vogelopvang met de toepasselijke naam: De Toevlucht. Daar zou hij kunnen aansterken om daarna op krachtige vleugelslag uit de schipholzone weg te kunnen vluchten.
En intussen vliegen de vogels van Lisse naar Nieuwegein, omdat ze soms in het westen en soms ook in het oosten willen zijn. Omdat er gras groeit soms, bij de watertoren, dan weer op een jachtterrein.