Bever

De Europese bever ( Castor fiber ) is een van grootste knaagdieren. De kop van de bever is stomp en de oren en ogen zijn klein. Zijn poten zijn vrij kort en zijn staart is erg breed. Bij gevaar slaat een bever met zijn staart op het wateroppervlak om andere bevers te waarschuwen. Zijn lichaam is aangepast om goed te kunnen zwemmen. Zijn achterpoten hebben zwemvliezen en zijn neus en oren worden afgesloten bij het zwemmen. Ook in de wang zit een stuk weefsel dat de mond afsluit als de bever onder water knaagt. De meest voorkomende kleur van de bever is rossig bruin. Hoe noordelijker het beestje leeft, hoe donkerder de vacht is.

Bevers leven in kleine groepen. Meestal bestaat zo’n groepje uit een volwassen paartje en hun jongen van de laatste twee worpen. De jongen blijven twee jaar bij de familiegroep, waarna ze op zoek gaan naar een eigen leefomgeving. De bevers bouwen een burcht die tot tot 200 meter lang en 3 meter breed kan zijn. De ingangen zijn goed beveiligd tegen roofdieren en liggen onder water. De woonkamer ligt net boven het waterniveau.

Bevers eten constant. ’s Zomers zijn dat kruiden, bloemen, jonge scheuten van waterplanten, grassen en wortels. Daarnaast eet hij ook alle delen van bomen en struiken. De bever houdt geen winterslaap. Daarom legt hij in de herfst een voorraadje aan waar hij de winter op overleefd.

Bever worden vaak maar zeven of acht jaar oud, terwijl ze wel vijfentwintig jaar kunnen worden. Belangrijke natuurlijke vijanden zijn grote roofdieren, voornamelijk de wolf. In de 17e eeuw jaagde men op bevers voor het castoreum. Een stof die de bever produceert om zijn terratorium af te zetten. Men gebruikte het als geneesmiddel en in de parfumerie.

De Europese bever werd in 1988 geherintroduceerd in Nederland na een afwezigheid van 162 jaar. De Biesbosch fungeerde in eerste instantie als proeftuin en na een aantal moeilijke jaren is het experiment geslaagd. Vandaag de dag leven er in Nederland ongeveer 250 exemplaren, verspreid over vier gebieden.

Voor meer informatie:

- Vereniging voor zoogdierkunde en zoogdierbescherming
- Natuurinformatie Naturalis
- Natuurinformatie WNF
- Wikipedia