Bas Haring: Gele badjas

De natuur is een hardvochtige ellende. Daarom help ik haar een beetje. Bij mij in de tuin.

Ik help er de zwakkeren, omdat de sterkeren het toch wel redden. In het bijzonder de eenden. In de sloot om mijn tuin stikt het ervan. Tientallen wilde eenden, brutale assertieve eenden. Verder zwemmen er in die sloot nog twee eendjes van mijzelf: zachtaardige witte eendjes die ik ooit als kuiken kreeg. En ook wat minder brutale wilde eenden: een half blind wat ouder mannetje en een mank vrouwtje dat nog erger waggelt dan eenden normaal al doen. Vooral voor dat manke vrouwtje heb ik echt een zwak.

Iedere ochtend, vlak na zonsopgang, staat mijn tuin vol eenden die allemaal te eten willen. Wanneer ik gewoon een schaal met eendenvoer neer zou zetten, dan zouden slechts de brutale te eten krijgen en de brave helemaal niks. En dus probeer ik, iedere morgen, de lieve van de brutale eenden te scheiden en dat is een verschrikkelijk gedoe.

Subtiel moet ik me tussen de leuke eenden en de roteenden manoeuvreren; een wig drijven en daarop de roteenden met wilde gebaren de sloot in jagen. De buren vragen zich vermoedelijk af waarom ik toch iedere morgen in een gele badjas door de tuin ren.

"Doe dat nou toch niet," wordt me wel eens gezegd, "in de natuur winnen de brutale het toch ook van de lafbekken." In de natuur ja, maar daarom nog niet bij mij in de tuin. Het lijkt wel een politieke keuze: waar kies ik voor? Kies ik voor de tuin waarin de brutale eend de ruimte krijgt? De mogelijkheden heeft het maximale uit zichzelf te halen. Of kies ik voor de tuin waarin het hulpbehoevende eendje een steuntje krijgt in de rug. Ten koste meestal van die brutalere. Ik kies duidelijk voor dat tweede. Maar daarvoor moet ik dan wel in m'n badjas rondrennen.

Gelukkig is er, in de hardvochtige realiteit van mijn tuin ook een lichtpuntje. Is het niet altijd even onaardig. Het manke vrouwtje heeft namelijk een vriend. Ik had niet verwacht dat in de harde eendenwereld manke vrouwtjes nog vriendjes konden krijgen. Maar daarin heb ik mij dus vergist.

Het is bovendien een hele leuke vriend. Het is een heel rustig mannetje dat altijd een beetje achteraf blijft staan en de wacht lijkt te houden wanneer het manke vrouwtje aan het eten is. Zelf eet-ie vaak niet eens mee, of neemt-ie slechts een enkel hapje. En als het vrouwtje klaar is, dan waggelen ze samen terug de sloot in. Wat een romantiek.

Maar ondanks dit positieve nieuws blijft er een probleem. Want wie gaat de eenden voeren wanneer ik straks op vakantie ben? Wie gaat er in plaats van mij, in een gele badjas in mijn tuin rond rennen?

© Bas Haring,
20 januari 2008