Arjen Lubach: Natuuramateur

Ik ben opgegroeid op het terrein van een voormalige kerstbomenkweker, ingesloten door eindeloze Groningse weilanden, een begraafplaats en de doodlopende weg langs een afgebrande molen. Onze tuin was bijna een hectare en ooit – voor mijn geboorte – aangelegd met een cataleptisch plan, maar zoals dat met alle plannen gaat, raken voornemens overwoekerd en drijft de tijd haar zinnen dwars door alles dat met ordening te maken heeft.

In potentie had ik dan ook een geestdriftig natuurmens kunnen worden. Als mensen op zoek waren naar ons huis en de weg vroegen in het dorp, kregen ze te horen: ‘Die woon’n daaer, ergns, in een bos.’ Naarmate mijn jeugd vorderde, klopte dat ook steeds meer. Wilde ik een ander mens tegenkomen, behalve dan mijn directe familieleden, had ik eerst allerlei verplichte rendez-vous met padden, mezen, mussen, duiven, eekhoorns, veldmuizen, Vlaamse gaaien, reeën,  ooievaars, Holstein-Friesian koeien en een slome paard-ponykruising in het weilandje van de buurman. Pas dan was daar het echte leven: straatverlichting, een bakkerij en de school met de Bijbel.

Toch is het ergens misgegaan. Ik ben geen natuurmens geworden, maar eerder een natuuramateur, misschien juist omdat de natuur in ruime mate voor handen was. Ik vond dieren vies, planten lastig en als mijn moeder me naar buiten stuurde omdat ik al dágen binnenzat, was het eerste dat ik buiten deed een hut bouwen en daar weer binnen gaan zitten.

Als beginnend natuuramateur verheugde ik me tijdens de uitstapjes naar het Noorder Dierenpark in Emmen vooral op de speeltuinen en de tentoonstellingen die volgens de folders ‘interactief’ waren. Tegenwoordig betekent interactief: zelf samen met levensechte robots in 3D een hologramversie van ons sterrenstelsel bedienen, in mijn tijd was het op een lichtknopje drukken, waardoor er achter het glas een lamp aanging. Heel spannend.

Tegenwoordig ben ik een passieve natuurliefhebber, zoals ik ook een passieve toerist ben. Natuur en bezienswaardigheden zijn niets dan een al dan niet aangenaam decor bij mijn andere avonturen. Het is nooit een doel op zich geworden, zoals het voor veel gepassioneerde luisteraars van dit programma wel is. Het probleem met deze houding is natuurlijk dat anderen het vuile werk voor je op moeten knappen, vooraan moeten staan met protestborden, zich vastketenen aan vervuilende installaties, handtekeningen inzamelen voor nestkastjes voor vleermuizen. Die mensen spreek ik nooit, zie ik nooit, lees ik nooit, maar omdat ik het idee heb dat ik nooit dichterbij ben geweest dan nu, zeg ik: ik ben Arjen Lubach, ik ben een zwakke burger die beschermd moet worden door jullie voetsoldaten. Dat zal altijd zo blijven, maar hierbij oprecht: hartelijk bedankt.