Amerikaanse zangcicaden vliegen massaal uit

De Verenigde Staten worden momenteel geplaagd door massaal uitvliegende zangcicaden. Op sommige plaatsen zijn het er zo veel dat bomen helemaal onder zitten. Wie er onder loopt heeft de kans dieren in zijn haar te krijgen. Met zijn allen produceren de cicaden een hels kabaal. Maar Amerikanen zouden geen Amerikanen zijn als ze ook van deze nood geen deugd wisten te maken: fijnproevers frituren cicaden om ze te nuttigen als eiwitrijk maal.

De Amerikaanse zeventienjaarscicade Magicicada septendecim is het langst levende insect. Niet als volwassen dier maar als larve. De larven houden zich jarenlang schuil onder de grond. Pas na dertien tot zeventien jaar worden ze volwassen en vliegen ze uit.

Volwassen zangcicaden eten niet meer. In de vier tot zes weken dat ze leven hebben ze maar een doel: paren en eitjes leggen. Favoriete plaatsen om eitjes af te zetten zijn twijgen en spleten in boomschors. Na zes weken komt er een larve uit het eitje. De larve graaft zich meteen diep de grond in en zuigt zich met zijn mond vast aan wortels van bomen of planten. Plantensap bevat voldoende voedingsstoffen om van te leven.

Als hij voldoende voedsel heeft opgenomen verpopt de larve zich en houdt een lange tijd rust. Pas na dertien tot zeventien jaar breekt de pop open en komt er een bijna volwassen insect uit. Het graaft zich een weg naar boven, via een verticale tunnel die met een soort pleisterwerk verstevigd wordt. Deze tunnelbuizen kunnen een eind boven de grond uitsteken.

In elke vierkante meter grond zitten tientallen cicaden. De tocht naar het daglicht wordt dus gelijktijdig door vele duizenden dieren gemaakt. Aan het eind van de tunnelbuis vervelt de cicade voor de laatste keer en is dan volwassen. Meteen wegvliegen kan hij niet omdat zijn vleugels nog zacht en slap zijn. Eerst moeten ze uitharden. De dieren zijn dan weerloos en vele vallen ten prooi aan vogels. Maar zodra de vleugels zijn opgedroogd vliegt de cicade weg, op zoek naar een partner om mee te paren.

Afhankelijk van de streek worden de zangcicaden dertien tot zeventien jaar niet gezien. Logisch dus dat hun massale uitkomen een spectaculair verschijnsel is, waaraan de media veel aandacht besteden. In bepaalde gebieden vormen ze een echte plaag. Vaak kun je over een tapijt van cicaden lopen, de dieren vliegen in wolken tegen je aan en hun gesjirp geeft een hels kabaal. Gelukkig eten ze niet anders zou ze het land ook nog kaal vreten. Sommige Amerikanen verzamelen cicaden om ze op te eten. Gefrituurd schijnen ze best te smaken en bovendien bevatten ze veel eiwit.

Verspreid over de Verenigde Staten houden zich 20 populaties in de bodem schuil. Omdat elke populatie van een ander jaar is, komen ze elk jaar ergens massaal uit, alleen steeds op een andere plaats.

De eerste Amerikaanse kolonisten waren vaste bijbellezers. Het is dan ook niet verwonderlijk dat ze de grote wolken zangcicaden vergeleken met de sprinkhaanplagen in Egypte, die genoemd worden in Openbaring 15.  Ze gaven de  zangcicade ook een bijnaam: seventeen year locust (=sprinkhaan).

Om zangcicaden te horen hoeft u overigens niet naar Amerika. Ook in het Middellandse Zeegebied komen ze voor. Vooral na zonsondergang is hun gesjirp te horen. Ook hier vliegen ze gelijktijdig uit, na jaren onder de grond geleefd te hebben. Maar zo massaal als in Amerika zijn ze hier nog niet verschenen.