Alma Huisken: bang voor bijen

Ooit interviewde ik hem, op zijn varkensboerderij in Essex, Oost-Engeland: Jimmy Doherty, de wetenschapper die het laboratorium verruilde voor het boerenleven, omdat hij de op een varkenshaar na uitgestorven Essex Pig terug wilde fokken. Dat lukte hem, zoals we weten uit zijn boeken en tv-series. Naast befaamd varkensboer is Jimmy ook insectoloog én immens bijenliefhebber, dus knort het op zijn boerderij van de pigs én zoemt het er van de bijen.

Een uitnodiging om honing te verzamelen bij de wilde reuzenbijen in de Nepalese bergen pakte hij gretig aan, want daar is honingwinning een jaarlijks, ritueel feest… maar niet zonder gevaar. Honingjagers worden door dorpsgenoten aan touwen neergelaten vanaf een rotsplateau. Onbeschermd door imkerpakken bungelen ze pal voor de gigantische nesten van de reuzenbijen, tientallen meters boven de aarde; met messen aan stokken snijden ze er verhipte handig stukken af die naar boven worden getakeld.  

Zo ook Jim. Dankzij een camera op zijn imkerpak (hij wel…) zagen we hoe hij bungelde én peentjes zweette, doodsbang om te vallen. ‘Bovendien’, meldde hij in beeld, ‘als je zeven keer door zo’n Nepalese reuzenbij wordt gestoken ben je kennelijk ook dood.  Au! Dat was nummer drie…’

Angst voor de bij ken ik. Ondanks het feit dat bijen me fascineren en we al jaren een kast leasebijen in de tuin hebben staan, zweette ik eveneens peentjes toen imker Johan – de eigenaar van het volkje - op een dag een extra imkerjak-met-kap meenam… Ik wist wat het betekende: mijn vuurdoop bij de bijen. Tot dan toe had ik altijd van een veilig afstandje toegekeken als hij ‘in de bijen werkte’, maar ik hees me in het jak en volgde hem naar de kast.

Rustig legde Johan van alles uit, maar van de zenuwen hoorde ik alleen maar keihard zzzzzzzzzzzzz!!! en ook tik, tik!!!, wanneer een bij tegen mijn gaaskap vloog, op luttele centimeters van ogen, neus en mond. Opeens spurtte ik weg en stroopte het pak uit. Precies vijf minuten volgehouden, bangerik!
 
Maar kijk, we zijn een paar jaar verder, ik heb een eigen imkerpak, voer kleine klusjes bij de bijenkast uit en heb mijzelf aangeleerd tegen de bijen te praten als ik ze benader, dat scheelt, volgens mij. Bovendien zijn onze geleende Carnica’s het zachtaardigste bijenras ter wereld, dus, waar héb ik het eigenlijk over.

Afgelopen jaar volgde ik de cursus  biodynamisch imkeren. Ja, beste luisteraars, er zijn vele wegen die naar Rome leiden, en deze bevalt mij het beste. Tijdens de slotbijeenkomst, op een mooie, zomerse dag in september, kreeg ik een volk cadeau, compleet met kast. Het voelde of ik jarig was. Dankzij de cursus en dankzij dat volk is mijn respect voor de bij en de imme, zoals het volk heet, alleen maar toegenomen. En sinds ik weet dat je een bijensteek met uiensap kunt behandelen, kweek ik vlakbij de kast een rijtje knappe uien. Mijn bijen-EHBO heb ik bij de hand.

Overigens bestaat er nóg een methode om jezelf als imker te vrijwaren van steken.  Ervaren Ierse imkers begeven zich zónder kap en pak onder de bijen, maar halen ter bescherming eerst hun handen langs de buik van een drachtige zeug. Die geur houdt de honingbij wel op afstand… Ik zal de tip even aan Jimmy doorbrieven, mocht hij weer naar Nepal reizen. Drachtige zeugen heeft hij immers genoeg op zijn boerderij. Wellicht kan hij als ex-laborant een meeneembaar extract van die geur destilleren, een soort eau de parfum de porc…