Afscheid - Carla van Lingen

Is er een leven na Vroege Vogels? ‘Ja, er is een leven na Vroege Vogels’, zo verzekerde Ivo de Wijs me. De laatste zondag van oktober was het dan zo ver. Voor het eerst een uitzending vanaf locatie waar ik me niet mee mocht bemoeien. Het ging immers over mijn afscheid.
De locatie was geen verrassing:  een plek waar natuur en milieu ver in de vorige eeuw werden uitgedragen als een groot goed waar we zuinig op moesten zijn: de Kleine Aarde in Boxtel. Met het gelijk aan hun kant en de wind in de zeilen is het de uitgelezen plaats om te praten over het verleden en de toekomst van de natuur- en milieubeweging.

In alle vroegte loopt Andrea iedereen zenuwachtig uit bed te trommelen. Half zeven jongens, opschieten! Als een aantal collega’s even later met slaapogen op het nog niet gearriveerde ontbijt zit de wachten blijkt dat haar horloge niet op wintertijd was ingesteld. Tegen zevenen is het licht en maak ik met Rob een inspectieronde over het terrein. Veel roodborstjes, heggenmussen, tokkelende kippen en drie zwijgende schapen. Zelfs in de kop van de uitzending doen ze hun bek niet open: niet het geringste vermoeden dat het mijn laatste optreden is en hun laatste kans voor een goed gesprek.

De uitzending komt uit een echte ouderwetse grote glazen kas. Met boomschors op de grond en planten langs de wand lijkt het wel of we in een heuse Hortus verzeild zijn geraakt. Als ik binnenkom is de kop van de uitzending er af en salonorkest Zoethout speelt haar eerste vrolijke nummer. Ik ben verbijsterd en vereerd dat zoveel mensen in alle vroegte naar het Brabantse land zijn getogen om mijn ‘laatste’ bij te wonen. De collega’s en oud collega’s van Vroege Vogels, onze complete directie en voorzitter die mooie en persoonlijke woorden aan mij wijdt, maar ook de mensen waarmee ik de laatste dertig jaar de microfoon heb gedeeld: natuurminnaars, wetenschappers en combinaties van beiden, een professor, een minister en een ex-minister, directeuren van  natuurbeschermingsorganisaties en onderzoeksinstituten. De omstandigheden waar de ontmoetingen zich afspeelden waren vaak wisselend: zelden binnen, meestal overgeleverd aan de grillen van het weer of de locatie.
Die reportages in het veld zal ik nog het meeste missen. Ik heb wekelijks nieuwe dingen geleerd en leren zien en ik heb genoten van het enthousiasme van al die mensen die me wegwijs probeerden te maken in hun wereld van natuur en milieu. Daarom heeft Vroege Vogels me al die jaren in haar greep weten te houden. De afwisseling van de natuur in het veld en de boeiende gesprekken aan tafel. 

Mijn afscheidsuitzending is er een treffend voorbeeld van. Milieuminister Jacqueline Cramer, samen met Profesor Lucas Reijnders en Jan Juffermans van de Kleine Aarde vertegenwoordigen de eerste generatie Natuur en Milieuvechters tegenover Diederik Samsom, GroenFronter Rutger en Anne-Marie Raskhorst die nu het stokje over gaan nemen. Het verleden en de toekomst van grijs en groen.
Hoewel ik mijn collega’s bezworen had dat het niet over mij mocht gaan kon het niet uitblijven: de vraagbaak van de week ging over mijn reportage in Eva’s kostuum: ‘waar of niet waar?’ Het antwoord is ja. We hebben het weliswaar over de vorige eeuw maar het is geschied. Er is een bandje van, geen foto’s. Nico de Haan was er namens Vogelbeschermend Nederland en noemde mij het roodborstje onder de vogels: bij roodborsten zingen namelijk ook de vrouwtjes. Ze zingen bovendien het hele jaar door, hebben een behoorlijke territoriumdrift en zijn niet voor de poes. Teo Wams, directeur van Natuurmonumenten moet met verbazing naar Nico’s verhaal hebben geluisterd want kunstenaar Peter Vos tekende in hun opdracht naar eigen inzicht mijn afscheidscadeau: een schitterende collage van vijf roodborstjes!
En daar was voor het eerst na acht maanden Midas Dekkers weer terug bij Vroege Vogels. Zijn column: ‘de eindredactrice’ zit al in m’n plakboek, naast de vele lieve, hartelijke en ontroerende bijdragen van collega’s en relaties. En het vers dat Ivo de Wijs aan het slot van de uitzending aan mijn opdroeg. Met trots en genegenheid besluit ik met zijn laatste couplet:

28 oktober 2007,
Carla van Lingen