Aaf Brandt Corstius: In haar blik zag ik boosheid

Ik kocht een kat om over een verbroken liefde heen te komen. Dat mag je natuurlijk nooit toegeven, en het schijnt dat het allemaal nog veel treuriger is om zoiets toe te geven is als je een vrouw bent, maar laten we wel wezen: waar kopen mensen anders katten voor? Voor liefde, toch? Verder hebben katten weinig te bieden. Ja, geurtjes, haren en uitwerpselen. Ach, misschien kopen mensen ook daarom katten. Omdat geurtjes, haren en uitwerpselen toch iets gezelligs hebben.
De kat en ik hadden een leuk leven samen – we hadden dezelfde favoriete tv-series, en als ik op mijn laptop typte, gaf de kat kopjes aan het beeldscherm. We hadden er geen van beiden rekening mee gehouden dat ik opnieuw verliefd zou kunnen worden. Maar dat gebeurde wel.

Leuk, natuurlijk. Voor mij. Fantastisch, zelfs. Maar de kat was er iets minder lyrisch over. Als ik met mijn nieuwe vriend op de bank zat, ging zij in haar eentje op de leunstoel tegenover ons zitten, met haar rug naar ons toe. En als we aardig vroegen of ze tussen ons in wilde komen zitten, dan liep ze woest weg, richting balkon.

In haar blik zag ik boosheid. Nee, haat. En terecht. Een jaar lang hadden wij in harmonie geleefd, en nu was daar ineens die man. Bij wie ik bovendien vaak ging logeren. De kat bleef dan achter. Alleen, thuis. Ik vroeg me af of dat wel goed voor haar was, en Googelde me suf om iets te weten te komen over katten en eenzaamheid. ‘Cats’ plus ‘loneliness’ plus ‘research’, typte ik in. En dan vond ik, zoals het internet betaamt, zeventigduizend websites met volstrekt tegenstrijdige informatie. ‘Katten zijn einzelgängers,’ stond er op de ene website. ‘Zolang je ze voert, kan het ze niets schelen of ze alleen zijn.’ En op een andere site las ik: ‘In tegenstelling tot wat veel mensen denken, zijn katten extreem sociale en afhankelijke dieren. Als je vaak weg bent, kunnen ze destructief gedrag gaan vertonen, zoals plassen op het meubilair, overmatig wassen of in de gordijnen hangen.’

Mijn kat hing nog niet in de gordijnen. Daar is ze trouwens veel te lui voor, want ze slaapt altijd. Daar wees mijn vriend me ook op. ‘Ze slaapt altijd, Aaf. Hoe kan ze merken dat je weg bent?’

Maar ik blijf me schuldig voelen. Als ik bij mijn vriend thuis ben, bekruipt me laat op de avond weleens een naar gevoel. ‘Wat zou de kat nu doen?’ vraag ik hem dan. ‘Zou ze huilen? Om mij?’ ‘Nou, ik denk eerlijk gezegd dat ze slaapt,’ zegt mijn vriend dan.

En heel soms zegt hij: ‘Die kat is geen kat. Ze is een splijtzwam.’