Zoo S2E1-2: wraakzuchtige beesten en absurditeiten

Iedereen heeft het wel eens gedacht: ‘Wat als het dierenrijk plotseling genoeg heeft van de arrogante mensheid en besluit terug te vechten?’ Zoo nam dat uitgangspunt om er in het eerste seizoen een absurde en zeer vermakelijke mix van spanning, actie en humor van te maken. Terwijl vijf specialisten langzaam ontrafelen waarom dieren over de hele wereld zich vreemd beginnen te gedragen (mutaties!), en wie daar verantwoordelijk voor is (een chemieconcern!), worden ze aangevallen door onder meer samenwerkende ratten, leeuwen en krokodillen. De kracht van het eerste seizoen zat in het feit dat de makers zichzelf nooit te serieus namen en met hun belachelijke ideeën tot het uiterste durfden te gaan. Zo waren er vleermuizen die zonnepanelen verduisterden, vogels die een universele taal ontwikkelden en een personage dat in één seizoen tweemaal een vliegtuigongeluk overleefde.

Afgaande op de eerste afleveringen zal seizoen twee gelukkig weer net zo absurd zijn. Nadat hun eerste poging mislukt, moeten de vijf helden iets anders bedenken om de opstand van het dierenrijk de kop in te drukken. Uiteraard gaat dat in een nieuw seizoen gepaard met grotere uitdagingen. Zo blijkt er al een tweede mutatiegolf gaande te zijn en begint ook de insectenwereld zich met de zaken te bemoeien. Door de frisse lichting agressievelingen (Horzels! Bizons! Gieren!) die de mensheid ondertussen het leven zuur maakt, voelt Zoo ook nu weer als een heerlijke ode aan b-films als Bats of Deadly Eyes (inclusief de niet altijd even overtuigende special effects.) Door extra aandacht voor geheimen, spanningen en ontluikende romances binnen de groep hoofdpersonages lijkt er ditmaal bovendien genoeg menselijk drama om een seizoen lang tegenwicht te bieden aan al het dierlijke geweld. Met de instelling van de makers en de haast onuitputtelijke bron van dieren die ze nog in kunnen zetten (haaien, slangen, spinnen, kangoeroes!) zal Zoo de status van guilty pleasure niet snel gaan verliezen.