Zomerbio: Sharon Stone (Total Recall)

In 1989 krijgt Sharon Stone het script opgestuurd van Total Recall. Of ze zin heeft in een rolletje in dit sciencefictionavontuur met Arnold Schwarzenegger? ‘Nee bedankt. Ik heb in al meer dan genoeg domme actiefilms gespeeld,’ aldus het antwoord van Stone. Geen vreemde reactie voor een 30-jarige actrice die al negen jaar wacht op een grote doorbraak, maar niet verder komt dan de rol van blonde bimbo in films als Police Academy 4 (1987) en Steven Seagal-vehikel Above the Law (1988).

Met name de opnames van twee Allan Quatermain-films in 1985 ( King Solomon’s Mines en The Lost City of Gold ) waren haar niet in de koude kleren gaan zitten. Maandenlang bracht Stone door in de onophoudelijk doorregende jungles van Zimbabwe, voor wat uiteindelijk een slap aftreksel van succesnummer Indiana Jones bleek te zijn. Het kostte haar uiteindelijk haar huwelijk en een jaar van haar carrière.

Dat Total Recall niet de zoveelste domme actiefilm is, blijkt als Stone hoort wie de film zal regisseren: Paul Verhoeven. Ze is bekend met het werk van de Nederlander – wiens ster na het succes van Hollywooddebuut Robocop (1987) rijzende is – en wil dolgraag met hem werken. ‘Oké, oké, ik doe het. We hoeven er niet over te praten. Als hij me wil, dan doe ik het,’ laat Stone de producenten weten.

Drijvende kracht achter Total Recall is hoofdrolspeler Schwarzenegger. Eind jaren 80 is hij op het hoogtepunt van zijn macht en heeft hij de projecten voor het uitkiezen. Voorafgaand aan de inmenging van de superster is Total Recall op sterven na dood. Deels gebaseerd op een kort verhaal van sciencefictionschrijver Philip K. Dick, over een man die een herinnering aan Mars ‘bestelt’ en vervolgens niet meer weet wat hij wel en niet echt heeft meegemaakt, zijn er al tientallen scripts geschreven én afgekeurd. Regisseur Bruce Beresford komt nog het dichtst bij een verfilming, maar terwijl in Australië al sets zijn gebouwd, trekt producent Dino De Laurentiis ter elfder ure alsnog de stekker eruit vanwege geldproblemen.

Schwarzenegger ruikt zijn kans en laat Carolco Pictures, op dat moment dankzij de Rambo -films een van de grootste onafhankelijke filmmaatschappijen van Hollywood, de rechten kopen. De acteur regelt voor zichzelf een salaris van 10 miljoen dollar plus 15 procent van de recette. Voor de regie schuift hij Paul Verhoeven naar voren. ‘Het is een kunst zoals Verhoeven actiescènes filmt en er tegelijkertijd de draak mee weet te steken,’ aldus Schwarzenegger over Robocop.

Uit de stapel van 45 scenarioversies kiest Verhoeven voor Ronald Shusett en Dan O’Bannon en vliegt een derde schrijver in voor wat extra aanpassingen. Voor Schwarzenegger veranderen ze de rol van muizige kantoorklerk Douglas Quail in een gespierde doch onzekere bouwvakker genaamd Douglas Quaid. Deze Quaid zal via een reis naar Mars ontdekken dat zijn geheugen is gewist en leren dat hij eigenlijk een superspion is. Of is het toch allemaal die ene droom die hij bestelde?

Sharon Stone gaat op voor de rol van verraderlijke echtgenote en moet op audiëntie bij Verhoeven en Schwarzenegger. De heren wachten haar op in een hotelkamer in L.A. en voor ze er erg in hebben laat de topfitte Stone Schwarzenegger alle hoeken van de kamer zien. Verhoeven is direct overtuigt: ‘Oké Arnie, ze zal het klusje klaren.’

Voor de opnames van Total Recall is een periode van tien maanden uitgetrokken. Ze vinden plaats in de Churubusco Studios in Mexico, op dat moment de enige studio ter wereld met de benodigde tien soundstages. Stone, die de helft van de opnameperiode zal meedraaien, ziet na haar ervaringen in Afrika de bui alweer hangen en besluit alles vooral niet te serieus te nemen. Als tijdens de repetities van de slaapkamerscène Verhoeven bovenop Schwarzenegger klimt, zijn benen om hem heen slaat en door zijn haren begint te strelen, stelt Stone voor hen even alleen te laten: ‘Jullie zien er zo schattig uit samen.’

Ondanks de grapjes zullen Stone en Schwarzenegger elkaar nooit echt aardig gaan vinden. Iemand van de crew vertelt Stone dat Schwarzenegger haar niet mag, waarop de actrice terugkaatst waarom niemand zich afvraagt of zij hem eigenlijk wel leuk vindt. Schwarzenegger zou er later diplomatiek over opmerken: ‘Het was een moeilijk proces, maar iedereen heeft er uiteindelijk van geleerd. Sharon Stone was perfect in haar rol en ik denk dat dat komt omdat we er allemaal hard aan hebben gewerkt – Sharon, Paul en ik.’

De twee vinden elkaar in de overtuiging dat wie succes wil hebben, hard moet werken. Stone haalt veel voldoening uit het succesvol uitvoeren van de uitputtende vechtscènes en is trots als Schwarzenegger haar na de opnames lachend een blauwe plek laat zien: ‘Ik heb talloze actiefilms gemaakt, ik heb allemaal dingen meegemaakt in de jungle en kijk: dit heb jij gedaan!’

Stone zit alweer thuis als de lange draaiperiode bij Verhoeven, Schwarzenegger en hun crew zijn tol begint te eisen. Het personeel is dagelijks ziek, zwak en misselijk van het eten, de vervuilde lucht en het water. Verhoeven heeft door alle stress moeite met slapen, krijgt last van een slecht humeur en belandt zelfs even aan een infuus. Omdat de kosten van de toch al peperdure film met de dag hoger worden, weigert Verhoeven een nacht in het ziekenhuis te blijven. Het resulteert in een ochtendopname in de stromende regen waarbij Verhoeven meer dood dan levend zijn film vanaf een stretcher in goede banen probeert te leiden.

Maar eind goed al goed en een halfjaar later, zomer 1990, opent Total Recall met groot succes in zowel binnen als buitenland. Niet alleen het publiek komt in groten getale opdraven, ook de pers is verrassend enthousiast. ‘Alhoewel het verleidelijk is Total Recall weg te zetten als een overdadige maar opwindende no brainer , huist er genoeg intelligentie en vakmanschap in dit verlammende spektakel,’ schrijft vakblad Variety. Ook filmtijdschrift Empire is enthousiast: ‘Als je bestand bent tegen het grove geweld, dan is dit, dames en heren, de eerste geweldige sciencefictionfilm van de jaren 90.’

Weinig critici maken melding van Sharon Stone’s acteerprestatie. Daarvoor zijn de heldendaden van Schwarzenegger, de geweerschoten, explosies en spetterende special effects te overheersend. Toch is Stone meer dan tevreden. In plaats van zomaar een actrice is ze nu ‘die ene actrice uit die dikke filmhit’. Heel veel beter werk levert het haar niet op. Ze poseert met succes in de Playboy – het nummer groeit uit tot een verzamelaarsobject – maar haar carrière lijkt opnieuw te stranden na een reeks weinig noemenswaardige B-films.

Paul Verhoeven is in die periode druk met het op poten zetten van Basic Instinct. Michael Douglas wordt voor een salaris van 15 miljoen dollar bereid gevonden met de billen bloot te gaan, maar de zoektocht naar een steractrice voor de rol van vrijpostige, biseksuele en moordende (?) thrillerschrijfster blijkt lastiger. Onder anderen Geena Davis, Julia Roberts, Ellen Barkin en Michelle Pfeiffer worden gepolst, maar haken af zodra ze horen wat Verhoeven qua dampende seksscènes met ze van plan is.

Stone heeft als relatief onbekende actrice wat dat betreft weinig te verliezen. Het nu al controversiële Basic Instinct – nog voor er een minuut is opgenomen beginnen homorechtenorganisaties een protest – kan haar in één klap wereldberoemd maken. Ondanks dat ze met Verhoeven op de set van Total Recall een haat-liefdeverhouding heeft opgebouwd (‘hij heeft mij lief en ik haat hem,’ aldus Stone), twijfelt ze niet en besluit hem voor Basic Instict opnieuw volledig te vertrouwen.

Dit leidt onder andere tot de fameuze ondervragingsscène waarin Stone zich een halve tel onder haar rokje laat kijken. Verhoeven had haar verteld dat door de belichting er nauwelijks iets te zien zou zijn. Als ze er tijdens een eerste vertoning achter komt dat er weinig aan de verbeelding wordt overgelaten, is de actrice woest. Pas als blijkt dat de film in 1992 uitgroeit tot wereldhit, is alles vergeven en vergeten.

Sharon Stone is eindelijk een ster.