Interview met Wouke van Scherrenburg

De politiek analist liep jarenlang rond in Den Haag, maar beziet het Binnenhof nu vooral vanuit de Achterhoek. ‘Het kabinet is weg, maar er zal niet veel veranderen.’

We hadden afgesproken bij Wouke thuis in de Achterhoek, maar daags voor de ontmoeting appt ze: ‘Dag! Ik ga toch voor een telefonisch interview. Al weken komt er niemand langer dan hooguit 30 minuten binnen. Ik wil liever geen risico lopen. Hartelijke groet, Wouke.’ De schrik zit er goed in bij de oud-parlementair journalist nadat ook de Engelse variant van corona nadrukkelijk om zich heen slaat: ‘Ik was al extreem voorzichtig, maar ik vind het nu wel heel eng worden. We houden het al een jaar vol met al die maatregelen en ik heb tot nu toe het virus ver van me weten te houden door voorzichtig te zijn. Met een vaccin onder handbereik zou het toch erg zijn als het schip in het zicht van de haven strandt.’

Toch weerhoudt de angst om met corona besmet te raken je er niet van twee keer bij ‘Op1’ aan te schuiven om je nieuwe programma te promoten.
De laatste keer heb ik in eerste instantie afgezegd, maar ze hebben me na lang aandringen en door duidelijk te maken dat ze alle voorzorgsmaatregelen in acht zouden nemen uiteindelijk toch weten over te halen. Inmiddels is de alarmbel bij míj in elk geval wel gaan rinkelen en heb ik mezelf beloofd: zolang dat virus nog een gevaar oplevert, was dit de laatste keer dat ik aanschoof.  

Je had dan ook iets te promo-ten. Je nieuwe reeks ‘De strijd om Het Binnenhof’, waarin je zeven Nederlandse politieke kopstukken onder de loep neemt. Kwam het idee voor dit programma van jezelf? 
Nee, joh. Het zat überhaupt niet in mijn systeem om een programma te maken. Ik werd een jaar of twee geleden al een keer gebeld door de NTR of ik er iets voor zou voelen. Ik heb dat destijds een beetje in het midden gelaten, zou erover nadenken en in september 2019 belden ze weer. Ze hadden een idee over een serie over Het Binnenhof door de jaren heen en of ik het eens wilde lezen. Ik heb het draaiboek bekeken en nog even overlegd met een aantal vriendinnen uit het vakgebied of ik het wel moest doen. Ze riepen unaniem ‘ja’ en ik raakte tijdens het lezen van het draaiboek zelf ook steeds enthousiaster. Dus toen heb ik toegestemd.

Had je heimwee naar de camera?
Ik kom nog regelmatig in Den Haag en doe van alles op dat gebied, dus nee. Ik heb er jaren-lang vijf dagen per week rondgelopen en heb er toen ik stopte met Den Haag vandaag geen seconde heimwee naar gehad. Maar het was prima om er weer even rond te lopen. 

De laatste aflevering van ‘De strijd om Het Binnenhof’ is gewijd aan Pim Fortuyn, de man die je vaak hebt gesproken en waar je een bijzondere relatie mee had. Is er in die zin een leven voor en na Pim Fortuyn voor jou? 
Nee, dat is te zwaar. Een leven voor en na heb je bij iemand om wie je veel geeft en die je verliest. Maar Fortuyn heeft ontegenzeggelijk het leven van journalisten en politici in Den Haag op z’n kop gezet. En feitelijk was dat geen onprettige ontwikkeling na de laatste paar jaar van zelfgenoegzaamheid van Paars waarin alles meezat. Fortuyn was een wervelwind. Journalisten zijn natuurlijk dol op reuring en dit was geen rimpeling in de Hofvijver maar een behoorlijke golfslag. Veel mensen waren teleurgesteld in de politiek en niet ten onrechte. Er kwamen steeds meer men-sen met een niet-westerse achtergrond in de wijken met sociale woningbouw en steeds meer oorspronkelijke bewoners zagen hun wereld in elkaar donderen. Den Haag had daar geen oog voor, op Jan Marijnissen van de SP na. Die pleitte voor verspreiding in alle wijken en werd als racist bestempeld. Fortuyn drong er direct op aan dat die wijken weer leefbaar moesten worden en veel mensen voelden zich door hem gehoord. Daarna volgde de blinde aanbidding. Ze zagen Fortuyn als een verlosser, maar die bestaan helaas niet.

Lees verder in VARAgids 5 vanaf pagina 8.