Windfall: spannende neo noir

In de middle of nowhere loopt een vreemde snuiter in de Californische zon door een sinaasappelboomgaard. Het veld blijkt te grenzen aan een villa en wordt omringd door cactussen. De vreemdeling plukt wat vruchten, kijkt om zich heen, wandelt naar het huis, breekt in en steelt enkele juwelen. Maar hij oogt niet als een ouderwetse dief. Dat maakt acteur Jason Segel, die de indringer speelt, direct duidelijk via zijn spel. Zijn personage heeft een missie; een doel dat pas aan het einde van de film wordt geopenbaard. De film neemt eerst een onverwachte wending als de bewoners van de villa ineens thuiskomen: een miljardair (Jesse Plemons) en zijn vrouw (Lily Collins).

Eerst zien ze de vreemdeling niet, maar zodra ze hem ontwaren voelt hij de druk om de twee te gijzelen. Ze hebben echter niets te vrezen: Segels personage heeft genoeg geld buitgemaakt en staat op het punt om te vertrekken, en sluit het echtpaar op in hun buitensauna. Wanneer hij in zijn auto stapt en ziet dat hij is gefilmd, keert hij weer terug: de vreemdeling eist nog meer geld - want hij kan zich straks niet meer overal op straat vertonen - maar het zal meer dan 24 uur duren voordat het geleverd kan worden. Dus worden de drie gedwongen om nog meer tijd met elkaar door te brengen.

Dat levert slapstick-achtige en beklemmende scènes op. Het hele idee van de film – die zeer Hitchcockiaans aanvoelt, wat ook weerklinkt in de broeierige, noir-achtige soundtrack van Danny Bensi en Saunder Jurriaans – is koddig en spannend tegelijk. Cartoonesk bijna, maar toch ga je erin mee. Geleidelijk leer je Plemons’ personage kennen: een arrogante vlerk. Zijn vrouw heeft haar ziel aan de duivel verkocht in ruil voor een huwelijk met de rijkaard. Maar wie is de vreemdeling? Ondertussen fulmineert de miljardair over hoe mensen jaloers zijn op zijn welvaart, en hoe al die zeikerds zelf geen minuut hebben gewerkt.

Plemons fungeert in die zin als een soort stand-in voor de kapitalistische duivel. Hoewel ook Collins en Segel bij vlagen demonisch overkomen. Dat maakt de film des te interessanter. Kijken naar mensen die in hun beroep en in hun leven dagelijks bluffen, terwijl filmmaker Charlie McDowell ( Dear White People ; Legion ) samen met de kijker probeert te doorgronden wie ze werkelijk zijn. Dat de film vervolgens flink uit de bocht vliegt valt te verwachten. Windfall is als een fatalistische snelkookpan: iemand gaat aan het kortste eind trekken. McDowell wacht daar echter lekker lang mee, zodat je als kijker op het puntje van je stoel blijft zitten.