West Side Story: retro én modern dansvermaak

Foto credits: The Walt Disney Company

Musical is een riskant genre. Anders dan opera kiest het niet: het wil ‘gewoon’ acteren mengen met gezongen en gedanste liedjes. Op het podium gaat dat vaak goed, maar in film kan het belachelijk uitpakken als volwassen acteurs ineens uitbreken in vrolijke zang en dans. De enige kans op succes is er vól in gaan om het belachelijke te overstijgen, en dat is wat Spielberg en zijn acteurs vanaf het begin doen: zich niet excuseren voor het gekunstelde, maar al hun talent volledig benutten in de hoop dat er kunst ontstaat. En dat lukt in deze versie van West Side Story , waarin een aantal geweldige dansnummers en uitvoeringen van alle klassieke liedjes zitten, een en ander in de eerste plaats gebaseerd op de oorspronkelijke versie voor toneel uit 1957, meer dan op de film uit 1961, die een paar andere keuzes maakte qua locaties en de volgorde van de nummers. West Side Story is op zichzelf weer een moderne versie van Romeo en Julia van Shakespeare, die nu een 21e-eeuwse update van Spielberg krijgt, hoewel de setting nog steeds New York midden vorige eeuw is, maar dan met moderne choreografie en geweldig camerawerk van Spielberg’s vaste cameraman Janusz Kaminski, dat die dans adembenemend in beeld brengt - denk aan hun eerdere samenwerking in Saving Private Ryan en je krijgt een idee van de complexiteit van de beelden.

De geliefde muziek van Leonard Bernstein en het libretto van Arthur Laurents en Stephen Sondheim werden uiteraard met rust gelaten, maar de dialoog werd opnieuw geschreven door Spielbergs vaste scriptschrijver Tony Kushner. Het resultaat is een levendige film geworden, vol retro want plaats van handeling is het New York van circa de jaren vijftig, met twee jeugdbendes, de Jets en de Sharks, met verschillende etnische achtergronden (Pools-Amerikaans en Puerto Ricaans) die onderlinge rivaliteit en territoriumdrift uitvechten in een afbraakbuurt in Manhattan. De jonge Tony en Maria worden verliefd - heel raar snel, dat moet wel gezegd: hun liefde is na een paar gesprekjes al verdacht dodelijk diep, maar dat pathos heeft de film nou eenmaal nodig en die is met 2 uur en 38 minuten al lang genoeg. Hun verschil in afkomst zorgt voor onrust, geweld - de film neemt duidelijke, moderne standpunten in over racisme en seksueel geweld - drama en veel dans en zang. De autoriteiten mengen zich ook nog in de mix, want de twee bendes bevechten niet alleen elkaar maar halen nog meer rottigheid uit. West Side Story is het verhaal van een onmogelijke, gevaarlijke jeugdliefde in moeizame sociale omstandigheden.

Waar het om gaat is, uiteraard, meegesleept te worden in de liedjes en de prachtige vormgeving van de straten waar de gangs elkaar treffen en Tony en Maria hun onmogelijke liefde een kans proberen te geven; de sets en decors zijn prachtig en slagen erin zowel filmisch als toneelachtig te zijn. Ansel Elgor ( The Fault in our Stars , Baby Driver ) is prima als Tony en Rachel Zegler (eerste filmrol maar al vaak West Side Story gespeeld op toneel) is de ultieme Maria, authentieker dan de wat te nuffige Maria van Natalie Wood in de oorspronkelijke film, al is het een soort heiligschennis om dat te zeggen.

Wie films als La La Land en Hamilton kon waarderen, vindt West Side Story ook leuk. Spielberg slaagt er niet in zo modern en uitzinnig te zijn als bijvoorbeeld de openingsscène op de snelweg in La La Land , maar probeert dat ook niet. Hij blijft dicht bij het origineel en verbetert het tegelijk; grappig genoeg is het meest indrukwekkende dansnummer wel helemaal van Spielberg - het zat niet in de eerdere Broadway of filmversie - en vindt deze plaats in de zeer nauwe omgeving van een klein politiebureau waar de agenten even afwezig zijn. Daar zingen en dansen de Jets een zo mooi en knap gedanst en gefilmd lied, dat die scène alleen de film al waard is. En het einde blijft natuurlijk hartverscheurend.