Wat gebeurde er met Hisko Hulsing na de meesterlijke Kurt Cobain-documentaire

Adembenemend noemde de Volkskrant het. Voortreffelijk, aldus NRC. Zeven Emmy-nominaties. En op Rotten Tomatoes staat er een klinkende score van 98 procent. Montage of Heck – de documentaire over Kurt Cobain – kun je zonder meer een artistiek succes noemen. Twee jaar geleden kwam hij uit, de dik twee uur durende vertelling waarvoor topregisseur Brett Morgen als eerste en enige mocht putten uit het archief van de overleden Nirvana-frontman, vol super-8-filmpjes, fotoboeken, dagboeken en audiocassettes. Ruggengraat van de film: de animaties die soms minutenlang het leven van Cobain schetsen, in volwassen schilderachtige stijl. Ze zijn van Hollandse makelij: Amsterdammer Hisko Hulsing (45) stortte zich vier maanden op dit project.

Vier slopende maanden, bekent hij. Vier maanden van veertien uur per dag werken, van het aansturen van een team van 25 mensen terwijl hij gewend is om bijna alles altijd zelf te doen. Vier maanden voor zo’n zestig olieverfschilderijen voor de achtergronden, voor de live-action scènes, voor de storyboards, voor de duizenden tekeningen. Na twee weken dacht Hulsing: dit wordt mijn dood.

‘Ik zat op de rand van m’n bed en er zat gewoon geen ritme meer in m’n hart. Kuduk… kudukkuduk – zo ging-ie. Ik zei tegen m’n vriendin: Ik moet stoppen. Ik ben om half drie in de nacht naar beneden gegaan en om mijn hoofd leeg te maken heb ik een conceptmail getikt naar Brett Morgen, waarin ik mijn ontslag aankondigde. Maar in plaats van opslaan, drukte ik op verzenden. Verschrikkelijk. Binnen een paar minuten belde hij op, zijn stem een octaaf hoger dan normaal: ‘What do you want? More money? Is that what you want?’ Het punt was: ze konden het niet meer zonder mij doen, ik moest wel door. Dus we gingen door.’

Een paar maanden daarvoor had het hart van Hulsing ook al een sprongetje gemaakt. Hij kreeg toen een mail van Brett Morgen, dé Brett Morgen. Die had net Junkyard en The Last Hijack gezien, eerdere films van Hulsing. Hij was fan geworden en wilde met hem werken. ‘Ik ben een film aan het maken over Kurt Cobain,’ schreef hij, ‘voor Universal Pictures en HBO.’ Klinkt goed, dacht Hulsing, hoewel hij bepaald geen fan van Cobain is.
‘Ik hou niet van de mythe van de club van 27, het romantiseren van drugs en zelfmoord, dat soort dingen. Ik ben zelf ook niet vreemd van die kant van de samenleving namelijk. Toen ik daar zelf klaar mee was, werd Nirvana pas populair. Schreeuw toch niet zo, dacht ik alleen maar als ik die muziek hoorde. Maar tijdens het maken van de film ben ik het meer gaan waarderen.’

De druk tijdens het maken van de film bleef hoog. Zo werkt Morgen nu eenmaal, weet Hulsing nu. Maar even slikken was af en toe wel. Zo stond Hulsing eens in een zaaltje vol acteurs, cameramensen en stylisten om scènes op te nemen die later als animatie verwerkt zouden worden. Voor ze begonnen, belde Morgen nog even in via Skype om de kostuums te keuren. Alles werd afgekeurd, op één T-shirt na. Daar moet je wel tegen kunnen. Hulsing: ‘Ik neem hem niks kwalijk hoor. Maar ik denk dat het allemaal makkelijker was gegaan als we elkaar van tevoren even hadden ontmoet. Nu ging alles per Skype en telefoon, dat was extra stressvol. Altijd Amerikaanse tijd, dus laat in de avond, vaak een slechte verbinding, dat soort dingen. Stroef. Maar een week voor de première hadden we afgesproken in een bar in Santa Monica in Los Angeles. Zijn we bier gaan drinken, heel gezellig. Dat hadden we veel eerder moeten doen.’

Voor die tijd was Hulsing er wel al achter gekomen dat er op hoog niveau gewerkt werd. Hij was naar Los Angeles gekomen om de kleurcorrectie te checken. ‘Ik was er niet gerust op dat het er goed uit zou zien. Dus ik ging ergens naar binnen, bleek daar iemand die correctie te doen die dat ook al deed voor producties als Planet of the Apes. Het was mooier dan ik me ooit had kunnen voorstellen. Binnen een kwartier stond ik weer buiten.’
Uiteindelijk kwam alles op de dag van de deadline af. Nét op tijd. De ontvangst van de film was lyrisch. Critici buitelden over elkaar heen met loftuitingen, aandacht was er volop. En kansen voor Hulsing. De bekende rapper Kid Cudi (zijn grootste hit ‘Day ’N’ Nite’ werd al bijna 85 miljoen keer afgespeeld op Spotify) zag de film en wilde meteen met hem samenwerken. Een videoclip, een korte film misschien wel, samen met Brett Morgen. Hij werd ingevlogen – ‘Do you wanna fly first class or business class?’ – en vertoefde een paar dagen in de studio met Kid Cudi en in zijn huis in de Hills waar de wietdampen door de hele woonkamer hingen. ‘Hij wilde een soort Pink Floyd-achtige clip maken, maar we kwamen er niet uit. Jammer. Daarna zijn er nog zeker dertig aanbiedingen gekomen voor andere projecten. Leuke dingen zaten er tussen, maar het probleem was: het waren bijna altijd documentaire­makers die dan wilden dat ik zo ongeveer hetzelfde zou doen als bij Montage of Heck maar dan zonder Universal en HBO erachter. Geen stap omhoog voor mij dus.’

En dus bleef Hulsing wachten op die perfecte aanbieding. Een project dat bij hem paste, waarmee hij zijn naam weer kon onderstrepen. Het kwam. Hulsing: ‘Althans, het speelt nu. Of het door gaat, weet ik binnen nu en drie maanden. Helaas kan ik er alleen in vage termen over praten want ik heb getekend dat ik er niks over loslaat. Maar bijna een jaar geleden kreeg ik een mail, over hoe een heel vooraanstaand Hollywood-figuur bezig is met een serie. Ze stuurden me de scripts en het was fantastisch: dan weer moest ik hardop lachen, dan weer had ik tranen in mijn ogen. En dat was alleen nog maar het script! Ik heb de schrijvers en producenten ontmoet, het klikte enorm, ben artwork gaan maken voor de pitches en nu heeft een hele grote Amerikaanse televisiezender een optie. Daar wachten we nu op, al tien maanden. Meer kan ik er niet over zeggen. Maar ik beloof je: als het doorgaat dan horen jullie het meteen.’