Waarom Chris Klomp met Twitter stopte (en er weer mee begon)

Het moet in 2012 zijn geweest toen ineens de deurbel ging. Op de stoep stonden twee bezorgde collega’s. Of het wel goed ging met mij. Ik was immers al een paar dagen niet meer op Twitter gesignaleerd. Begin 2017 sloot ik mijn account tijdelijk af na een walgelijke aanval richting een van mijn kinderen en mijn vriendin. De volgende dag wist een krant te melden dat Chris Klomp van Twitter was verdwenen in verband met bedreigingen aan het adres van zijn gezin.

Laat ik het zo zeggen: ik snap wel waarom de VARAgids mij benaderde om een verhaal te schrijven over gebruik en misbruik van sociale media. Ik weet wat het is om zeer actief te zijn op Twitter, om succes te hebben met het medium, maar ook om de duistere kant te ervaren. Dit is mijn poging om te vertellen wat Twitter met een mens doet. Het moet in 2012 zijn geweest toen ineens de deurbel ging. Op de stoep stonden twee bezorgde collega’s. Of het wel goed ging met mij. Ik was immers al een paar dagen niet meer op Twitter gesignaleerd. Begin 2017 sloot ik mijn account tijdelijk af na een walgelijke aanval richting een van mijn kinderen en mijn vriendin. De volgende dag wist een krant te melden dat Chris Klomp van Twitter was verdwenen in verband met bedreigingen aan het adres van zijn gezin.

Ik geef het toe. Ik ben Twitterverslaafd. Na het opstaan is mijn telefoon doorgaans eerder echt aan dan ik ben. Ik check mijn mentions, wie zegt wat over mij? Wie moet een snedig antwoord hebben? Op mijn tijdlijn zet ik in alle vroegte al mijn eigen tweets. Omdat mijn bloed kookt van non-argumentatie, hypocrisie en drogredenen. Omdat ik hou van debat en steekhoudende argumenten. Omdat ik geloof in een maatschappij waarin mensen op basis van betrouwbare informatie hun eigen mening zouden moeten bepalen. En ik hou helaas net iets te veel van de aandacht. Zo eerlijk moet ik ook zijn.

Twitter is een tweede natuur voor mij geworden. Bij alles wat ik zie en denk, vertaal ik mijn gedachten in 140 tekens. Ik ga het debat aan met mensen die het niet met mij eens zijn (op het irritante af), ik deel een sneer uit (waar bemoei ik mij eigenlijk mee?) of probeer aan te tonen waarom het niet klopt wat politici, roeptoeters of journalisten beweren. Niet zelden gaat het over de rechtspraak, waar mijn mening vaak diametraal tegenover velen staat. En ja, ik kan vilein zijn. Die houding is voor sommige mensen slecht te verteren. Iedere dag is er kritiek. Ik slaap daar geen seconde minder om. Wie uit kan delen, moet ook kunnen incasseren.

Waar ik een stuk slechter tegen kan, zijn de kwaadaardige pogingen om mij te beschadigen. Dit jaar kreeg ik het aan de stok met een anoniem account. Toen ik hem er op wees dat hij eens moest stoppen met het bedreigen van mensen, viel hij aan. Eerst plaatste hij een foto van mijn vriendin (zet je eigen foto’s op Facebook nooit op status openbaar) met de betiteling ‘kankerhoer’. Daarna een foto van mijn zoontje met een tamelijk walgelijke tekst over seksueel misbruik.

Sommige haters zijn nogal obsessief bezig met seksueel misbruik. En dat heeft weer te maken met een andere vorm van online laster. Met de niet aflatende inzet van een veroordeelde complotdenker, die al jaren (misdaad)journalisten op zijn website en via YouTube verwijt in dienst van de overheid ‘kindermisbruik van de elite’ wit te wassen. Zo stelt hij onomwonden dat ‘het bloed van verkrachte en vermoorde kinderen aan de handen van Chris Klomp kleeft’ (er is aangifte gedaan) omdat ik maar niet in de krant zet dat oud-topman van Justitie Joris Demmink een ‘kinderverkrachtende moordenaar is die baby’s aan stukken wenst te snijden’. U denkt wellicht: wat een kolder. Klopt, maar in deze tijden van nepnieuws zijn er altijd wel een paar mensen die in dit malicieuze frame geloven. En dan is Twitter altijd handig om die onzin verder te verspreiden.

Raak ik van de leg als mensen kwaadaardige kolder online zetten? Nee. Ik rapporteer en blokkeer ze op Twitter. En Twitter haalt ze meestal tamelijk snel weer weg. Maar het heeft wel op een andere manier invloed. Ik probeer mij te verplaatsen in zo’n anonieme twitteraar (pas daar mee op, in tegenstelling tot het echte leven staat online begrip meteen gelijk aan rechtvaardiging). Het moet iemand zijn die na een discussie letterlijk online gaat zoeken naar foto’s van je vriendin en kinderen. Die ze welbewust op zijn computer zet om ze later te kunnen verspreiden. En die ook nog eens de moeite neemt om daar vervolgens vreselijke teksten over ‘kankerhoeren’ en seksueel misbruik bij te tikken. Wat zijn dat voor mensen? Zitten ze werkloos, eenzaam en gefrustreerd op zolderkamertjes? In de war en volstrekt ongevaarlijk? Of is het de man die in het zwembad waakt over de veiligheid van uw kinderen? De huiswerkbegeleidster van uw zoon? Misschien wel die vriendelijke leraar? Dat is wat raakt. De aanhoudende confrontatie met waar op het oog gewone mensen toe in staat lijken te zijn.

Ik hoor het u zeggen. Zijn dit niet gewoon incidenten? Nou, nee. Ik krijg al jaren berichtjes via Twitter en Facebook die ik niet meteen als compliment opvat. Dat ik een ‘menselijk stuk restafval ben’, of ik niet samen met mijn linkse vrienden ‘met een blok beton aan mijn been in de zee moet worden gegooid’, dat ze zullen genieten als ze mij ‘met een spuit in de arm op de stoep zien liggen’ of dat ze mij wel even ‘op zullen zoeken om mij af te maken’. Ooit belde iemand mij op en beschreef op intimiderende toon hoe de omgeving van mijn huis er uit zag. En hoe ging het eigenlijk met mijn kindertjes?

Daar zit voor mij de negatieve invloed van sociale media op mijn leven. Die bijna dagelijkse confrontatie met ongeremde negativiteit, frustratie en diepgewortelde rancune. Steeds maar weer die anonieme schutters die vanuit de veilige en donkere bosrand van het internet hun vuiligheid op je afvuren. Omdat je een mening hebt.

Nou, Klomp. Aardig stukkie hoor. Maar dan stop je toch met Twitter? Nee. Ten eerste: iedere dag komen er weer kwaadaardige eitjes uit. Bestrijden heeft geen zin. Ten tweede: er is een andere kant. Ooit zag ik een tweet van de politie over een gestolen spaarvarken van een jong kind. Ik begon een bescheiden actie op Twitter en al snel was er tachtig euro ingezameld. Jaren geleden verloor ik een grote opdrachtgever voor mijn rechtbankwerk. Ik begon op Twitter een gesloten account en vroeg geld voor mijn tweets vanuit de rechtbank. Ruim vierhonderd leden betalen nu al drie jaar voor mijn Twitterverslagen. Ook dat is Twitter.

Ik heb mijn grote liefde gevonden op Twitter en ik ken er talloze aardige mensen die mij helpen en ik hen. Ik gebruik het voor mijn werk, om verhalen en mensen te kunnen vinden en bovendien mijn eigen artikelen, die ik verkoop op Blendle, aan te jagen.

Twitter heeft een grote invloed op mijn leven. Maar het is een waardevolle invloed. En ik betwijfel ten zeerste of de haters mij dat na kunnen zeggen.