Vriendschap is geen illusie

Zes mensen – die deze week op televisie en radio te zien of horen zijn – vertellen over een bijzondere vriendschap in hun leven.

Marleen de Rooy (politiek verslaggever NOS-Journaal): ‘Zeventien jaar was ik en ik zat in Zwolle in het examenjaar van het VWO. Ik was een prima student, maar ik was een beetje afgeleid omdat ik een vriendje had. Het leek mijn ouders wel een goed idee dat ik een week bij vrienden van hen zou gaan zitten in Groningen. Die vrienden hadden namelijk een huiswerkbegeleiding. Ik zou me dan in zo’n studiehokje even volledig kunnen concentreren op mijn eindexamen. Op dag één zag ik daar een heel leuk meisje rondlopen, in kleurige kleren en met een stralende lach: Odine van Haastert. Ze woonde in Groningen. Bij haar moet ik zijn, dacht ik meteen. Al gauw gingen we tegenover elkaar in zo’n hokje zitten. Wat bleek nou: niet alleen was ze net als ik in Zwolle geboren, maar ook nog eens op precies dezelfde datum: 25 september 1986. Het verhaal werd nog vreemder toen ze vertelde dat ze na haar eindexamen in Oxford zou gaan studeren. Net als ik! En we zouden daar in dezelfde ‘dorm’ gaan wonen, omdat we allebei nog geen achttien waren. We waren ingedeeld in kamers naast elkaar en werden al snel onafscheidelijk – in onze studietijd woonden we in Amsterdam ook samen. We zeggen weleens dat we ‘soulmates’ zijn. Odine en ik hebben allebei flink wat energie, zijn een beetje gevoelig en staan blijmoedig in het leven. Op haar bruiloft heb ik gezegd dat we met dezelfde roze bril naar het leven kijken, zij misschien nog wel meer dan ik. Ze is mij in de overtreffende trap. Op dit moment wonen we in Amsterdam-Noord nog steeds dicht bij elkaar, onze kinderen zitten op dezelfde basisschool. Daardoor kunnen we elkaar heel makkelijk even tussendoor zien, om bijvoorbeeld samen te sporten of koffie te drinken. En we gaan minimaal één keer per jaar een weekend weg met ons groepje van vier vriendinnen. Naast gezondheid en familie is vriendschap voor mij het belangrijkst. Vrienden geven kleur aan het leven.’

Cornald Maas (Eurovisie Songfestival, zaterdag, NPO 1): ‘Via Paul de Leeuw ben ik eind jaren 80 vrienden geworden met Michiel van Erp. Ik zat toen in de redactie van De schreeuw van De Leeuw en Michiel kwam daarbij. Voordat ik hem echt ontmoet had, zei Paul al: ik weet zeker dat dit een heel goede vriend van jou gaat worden. In eerste instantie kwam Michiel met nogal wat lawaai en druk gesticulerend binnenzeilen en snapte ik echt niet wat Paul bedoelde. But little did I know: Paul heeft zeker gelijk gekregen. Van het begin af praatten we zoveel met elkaar dat wanneer Michiel de wc in wandelde ons gesprek gewoon doorging omdat we nog niet uitgepraat waren. De stof is nooit op. We zijn zeer innig bevriend geraakt, op een manier dat een vriendschap ingericht zou moeten worden. Dat je lief en leed met elkaar deelt, dat je eerlijk tegen elkaar bent, dat je elkaar waar nodig ook een spiegel voor kunt houden. We hebben al heel veel bijzondere momenten met elkaar beleefd. Ik was getuige op zijn huwelijk, we waren er voor elkaar toen onze vaders overleden. En er was die keer dat we te gast waren in de kerstspecial van Koffietijd. Samen met onze moeders. De avond ervoor hadden we het weer eens veel te laat gemaakt, dus we waren allebei zo brak als een aap. We delen vooral het plezier en onze smaak, bijvoorbeeld voor theater. En we zijn allebei Brabantse jongens, uit een betrekkelijk eenvoudig milieu, die altijd al droomden van een ander leven dat absoluut verzilverd moest worden. Dat jagen we nog steeds na. We zoeken altijd nog het avontuur en proberen het onderste uit de kan te halen. Een echte vriend is iemand bij wie je altijd te rade kunt gaan, die je terug kan fluiten als te veel doordraaft en met wie je ook je hele persoonlijke geschiedenis deelt – misschien nog wel meer dan in een relatie. Ik kan me geen leven voorstellen zonder goede vrienden.'

Stef Biemans (Metropolis, zondag, NPO 2): ‘Mijn allerbeste vriend is Stefan Egberts, met wie ik vijfentwintig jaar geleden op de School voor Journalistiek zat. Op een dag vroeg hij mij bij de bushalte of mijn ouders nog bij elkaar waren. Ik vertelde over hun scheiding, hij zei dat zijn ouders ‘helaas’ nog bij elkaar waren. Meteen maakte we er in de bus een soort spel van, door alle nadelen op te noemen van gelukkig getrouwde ouders. Geen twee huizen, geen dubbele verjaardagen… Totaal niet serieus bedoeld, en zo is onze vriendschap altijd een beetje gebleven. Alles is een spel. Na onze studie hebben we vijf jaar samengewoond in De Pijp in Amsterdam, en verzonnen we altijd spelletjes. Bijvoorbeeld het ‘sokkenspel’, waarbij je moest proberen bij de ander een sok uit te trekken. Of als we tegenover elkaar aan tafel zitten, kijken we bijvoorbeeld wie zijn mes het dichtst bij de rand van de tafel kan schuiven. We delen dezelfde humor, Stefan is ongelooflijk gevat. En we praten veel over ons vak omdat we allebei journalist zijn. We inspireren elkaar, bedenken samen nieuwe ideeën. Echt samenwerken lukt niet. We hebben een keer samen een reisprogramma gemaakt, maar toen werden we te veel collega’s. Stefan is verder iets honkvaster dan ik. Hij woont al zijn hele leven in Amsterdam, terwijl ik heel lang in Nicaragua heb gewoond en nu in Spanje. In de beginjaren stuurden we vaak videobrieven naar elkaar, hij over zijn leven in Amsterdam en ik over Nicaragua. Nu spelen we online games, en praten we ondertussen bij. Maar gelukkig zien we elkaar ook nog regelmatig in levenden lijve, in Nicaragua heeft hij me wel tien keer opgezocht. Vriendschap is heel belangrijk voor mij, vrienden vormen een familie die je zelf gekozen hebt. Dat maakt het extra leuk.'

Jeroen van Inkel (Rinkeldekinkel, zaterdag en zondag, Radio 2): ‘In 1980 leerde ik op de grafische school in Amsterdam Jeroen Schuyt kennen. In de klas kwamen we erachter dat we allebei dezelfde gekke humor hadden. Hij woonde in Geuzenveld en ik in Overtoomse Veld, dus we zaten vaak in dezelfde bus naar huis. Bus 21. Lekker samen keten, op een gegeven moment hadden we zelfs een eigen taaltje. En niet onbelangrijk, we hadden dezelfde muzieksmaak. In eerste instantie veel synthesizermuziek. Vangelis, Tomita, Tangerine Dream, en Kraftwerk niet te vergeten. Maar Amerikaanse rock zoals The Eagles en de eerste dance vonden we allebei ook mooi. Een geweldige klik. We waren bovendien allebei geïnteresseerd in audiotechniek, zoals bandrecorders, cassetterecorders en mengpanelen. Ik had met mijn vader thuis een studiootje gebouwd en hij had ook zoiets. Toen begonnen we met de ‘wisselcassette’. Ik nam een radioprogrammaatje op van een halfuur met muziek die hij moest horen, en hij deed op de andere kant hetzelfde voor mij. Zo ging die cassette steeds heen en weer. Een beetje de dj uithangen. Jeroen was dus een van mijn eerste luisteraars en hij heeft mij zeker aangemoedigd om ermee door te gaan. Positieve feedback is goud waard in het begin. We zijn altijd vrienden gebleven en nu we allebei minder druk zijn met werk en gezin zien we elkaar vaker voor films en concerten – in juli samen naar Kraftwerk in Soestdijk. We hebben het veel over twee Revox bandrecorders die op dit moment gereviseerd worden. Jeroen heeft verder nog wat ‘kwartspoorbanden’ uit de jaren 80. Die gaan we binnenkort afluisteren en meteen digitaliseren. We weten nog niet wat er op staat, waarschijnlijk dingen die we ooit samen hebben opgenomen. En een paar jaar geleden hebben we voor BNNVARA de podcast-serie Fiction factory gemaakt, met thematische ‘soundscapes’ van muziek en bijzondere audiofragmenten. Twee dagen rommelen alsof het weer 1980 is. Vriendschap wordt eigenlijk alleen maar belangrijker, vooral om plezier te beleven aan de dingen die je samen doet.’

Lees verder in VARAgids 20. Vanaf dinsdag 13 mei 2025 op de mat, in de winkel en in de app. Nog geen abonnee?