Dawn of the Dead (2004): spannender dan het origineel

George Romero was indertijd de popculturele vader van de moderne zombie, lang voordat deze meer mainstream werd door series als The Walking Dead en films als Cargo. In Romero's versie van Dawn of the Dead - een vervolg op zijn eveneens klassieke zombie-film Night of the Living Dead - introduceerde hij de zombie als een metafoor voor ons hersenloze consumentisme en materialisme. Dat deed hij door de strijd tussen mens en zombie te situeren in een luxe winkelcentrum, dat door de mensen als een soort tempel van consumentisme wordt verdedigd tegen de zombies, die de winkels bestormen als een domme, willoze meute die erg doet denken aan gretige shoppers. Deze sociale satire ontbreekt bijna geheel in Zack Snyders ( Watchmen , Justice League) remake, indertijd zijn regiedebuut. Maar hoewel Romero's origineel zeker historische waarde heeft, vergeten de fans ervan dat het óók een beroerd geacteerde film is die eigenijk totaal niet eng is en veel te lang.

Deze versie uit 2004 is veel spannender en beter geacteerd, zeker wanneer het gaat om de hoofdrollen van Sarah Polley (toen een bekend Canadees actrice, en onlangs nog de scenarist van de miniserie Alias Grace ) als de dappere en sociale arts Ana en Jake Weber (tegenwoordig te zien als Brett O'Keefe in Homeland en als Barry Walker in 13 Reasons Why ) als Michael, een man die aanvankelijk lijnrecht tegenover Ana's humane aanpak van de door zombies geïnfecteerde medemens staat, maar later bijdraait. In tegenstelling tot het origineel is er in deze versie namelijk zowaar sprake van enige karakterontwikkeling tijdens de staat van beleg. Je geeft daardoor enigszins om de mensen in het gebarricadeerde winkelcentrum en dat is, temidden van de ongelofelijke wagonladingen gore (de zombies worden onophoudelijk en onbarmhartig neergeknald, afgefikt, opgeblazen en overreden, wat onwaarschijnlijke hoeveelheden spuitend, klotsend en spattend bloed oplevert), wel zo leuk.

Hoewel de film uiteindelijk in herhaling vervalt - als je gaat gapen bij het zoveelste exploderende hoofd heb je teveel exploderende hoofden gezien - is vooral het eerste half uur, als Ana erachter komt dat de voor haar bekende wereld is ingestort, zowel spannend als doodeng (dat kind!). Want hoewel die sneer naar consumentisme door Zack Snyder is weggelaten, komt de metafoor van de ineenstorting van alle morele, sociale en logistieke verbanden luid en duidelijk over: vul voor 'zombie apocalyps' woorden als 'burgeroorlog', 'milieuramp', 'vluchtelingencrisis' of 'pandemie' in, en je ziet wat ons aan chaos te wachten zou kunnen staan. Alsof dat nog niet genoeg is, is het einde - blijf kijken tijdens de aftiteling - ook nog eens weinig hoopgevend.

Maar Dawn of the Dead is in elk geval goed voor ruim anderhalf uur ijzingwekkend vermaak door soms sterke acteurs, al is het verhaaltje uiteindelijk een beetje teleurstellend; het besluit van Ana en de haren om het winkelcentrum te verlaten, is bijvoorbeeld overduidelijk ontzettend dom. Maar entertainen doet het allemaal wel, zij het dat de film ongelofelijk gewelddadig, grimmig en goor is. Degenen die de zombie apocalyps in een wat grappiger - vreemd woord in dit verband - perspectief willen zien, verwijzen we door naar de hilarische Britse zombie-komedie Shaun of the Dead, eveneens uit 2004 en eveneens te zien via Netflix.