Vergeten op Netflix: Dag

 

Iedere maand presenteert Netflix een wagonlading nieuwe series en films en een paar daarvan krijgen terecht de meeste aandacht: onlangs Stranger Things en nu dan Narcos 2. Andere series worden zonder fanfare te vondeling gelegd en dat overkwam een week of wat geleden de vier seizoenen van Dag. Wild populair in thuisland Noorwegen en een bescheiden culthit op de Britse commerciële televisie. Hier hoor je er niet veel over en dat is spijtig voor fans van anarchistische en intelligent grove humor à la Green Wing , die andere te onbekende medische sitcom.

Dag Refsnes is een doodvermoeide relatietherapeut die van mening is dat mensen bij voorkeur solitair zouden moeten leven en dat schuldgevoel, niet liefde, de basis is van de zeldzame relaties die wel werken. Hij leeft alleen met zijn verzameling vinyl, dvd's en een batterij aan uppers, downers en andere medicijnen die hij bewaart in Pez-dispensers en deelt met zijn enige vriend, de idioot overspelige Benedikt. Gasten laat hij alleen toe in het halletje; niemand komt voorbij zijn met sloten behangen voordeur. Hij betaalt zijn oude buurman om hem iedere ochtend vanuit een andere hinderlaag met een krant op zijn gezicht te slaan, om zo de adrenaline op te wekken die hij nodig heeft om de wrakken te kunnen verdragen die tegenover hem plaatsnemen op de sofa. Een zestienjarig wicht dat vindt dat ze te weinig seks krijgt van haar dertienjarige broertje, een non die een relatieprobleem heeft met Jezus, een homo-stel van wie de ene zich als vrouw wil verkleden en dat mag dan van de andere alleen als Pippi Langkous. Of een moslim-bekeerling die bang is dat zijn peuterzoontje de profeet tekent:

Het is diep absurde en vaak mensenhatende komedie. Het noodzakelijk licht komt van Eva, een Scandinavische schoonheid met een stralende glimlach die de poolkappen doet smelten. Ze is de negentiende blind-date waarmee de zus van Dag hem lastig valt. Eva is zo verstandig om Dag in zijn diep anti-sociale waarde te laten en tussen alle relatie-ellende door komt er enige vertederende beweging in het gemoed van Dag, op wie therapie geen ander effect heeft gehad dan dat hij het hondje van zijn therapeute door het raam smeet. Eva lijkt wel degelijk iets te bereiken.

Het effect op de kijker is verslavend, als je ontvankelijk bent voor de wonderlijke fantasie van de makers. Een geweldig anti-gif tegen chagrijn en de kille moorddrama's waaraan Scandinavische series synoniem zijn geworden.