Van boek naar beeld

Door Annet Schaap

Er waren veel mensen die iets met Lampje wilden doen, vier jaar geleden. Het boek was een hit, won veel prijzen, kreeg vertalingen. Er kwamen mails binnen op de uitgeverij van mensen die er een grote film in zagen, een internationaal project. Toch hebben we vrijwel meteen voor Juliet at Pupkin gekozen, een productiemaatschappij die van Lampje een televisieserie wilde maken, voor de VPRO. Een serie is altijd langer dan een film natuurlijk, er zou dus meer tijd zijn om het toch wel lange, ingewikkelde verhaal te vertellen. En van het begin af aan klikte het tussen ons. Misschien kwam dat omdat het (grotendeels) een vrouwenclubje is. Maar ook omdat ze vriendelijk, bescheiden en vakkundig zijn, en we meteen mooie gesprekken hadden. Juliet at Pupkin nodigde me uit om mee te denken met hun plannen. En hoewel televisie maken totaal mijn vak niet is, wilde ik dat toch erg graag. Lampje is me dierbaar: mijn eerste boek als schrijver, waarvan het verhaal als een wilde storm door me heen sloeg, heeft mijn leven veranderd: van illustrator-op-de-achtergrond werd ik een schrijver met een echte plek in de jeugdliteratuur, wat ik altijd al zo graag wilde.

Lampje was hen ook dierbaar, dat merkte ik meteen. We gebruikten dezelfde woorden, zagen dezelfde beelden voor ons. Ik mocht meepraten, meekijken, meedenken. Ik gaf hun de plaatjes die ik verzameld had bij het schrijven: Honderden foto’s van 19de-eeuwse vuurtorens, haventjes, schooljuffrouwen en kruidenierswinkeltjes. Heel veel ervan heb ik in de uiteindelijke serie teruggezien.

Ik mocht een beetje meepuzzelen over wat er wel en niet zou kunnen. Want de eerste tijd ging het vaak over geld. Als schrijver knal je het zo op papier: een vuurtoren, een storm, piraten-schepen, zeemeerminnen. Maar in tv-land kost dat allemaal geld. Veel leek bij voorbaat al niet haalbaar, als je geen Disney of Netflix bent. Maar als we die dingen tóch wilden, hoe zouden ze dan wel kunnen?

Lees verder in VARAgids 52-53 vanaf bladzijde 33.