Unbreakable Kimmy Schmidt S03: parade van Amerikaanse nineties-referenties

Toen Tina Fey en Robert Carlock (de twee schrijvers van Unbreakable Kimmy Schmidt) achttien jaar oud waren, was het 1988 (voor Fey) en 1990 (Carlock). Dus als die twee schrijvers (ook het duo achter 30 Rock) een serie vol popculturele referenties maken, zit het dus vol met grappen over juist die tijd. Rond je achttiende staan alle zintuigen immers op standje maximaal voor de (popculterele) wereld om je heen.

In Unbreakable Kimmy Schmidt (belangrijkste plotlijntje dit seizoen: Kimmy wil studeren) heeft die hang naar eind-eighties-begin-nineties popcultuur ook een functie: Kimmy Schmidt heeft nadien geen nieuwe indrukken opgedaan – hallo, ze zat in een ondergrondse bunker! En dus denkt ze bij Columbia University aan Columbia House, de Amerikaanse muziekbezorgdienst met z’n hoogtijdagen in juist die jaren. En refereert ze (als ze huisgenoot Titus een mentaal opkontje wil geven) naar Chumbawamba’s hit Tubthumping: ‘I get knocked down, but I get up again / You are never gonna keep me down.’

Unbreakable Kimmy Schmidt zit ook dit seizoen weer vol met zoveel van zulke grappen, niet zelden ook met zeer Amerikaanse referenties: naar Columbia House dus, naar Ryan John Seacrest (presentator American Idol) of naar de onaangepaste gekkie-NBC-weerman Al Roker (die ooit in een tv-interview bloedserieus vertelde hoe hij in z'n broek poepte toen hij in het Witte Huis was). Gelukkig zijn veel grappen ook hier te begrijpen: de traagheid een matrixprinter, het seventies-aura van Sesamstraat en de bermudadriehoek. En voor jongere kijkers is er een geweldige Lemonade-referentie (zie in deze trailer) en grappen over Donald Trump.

Om alle (in hoge snelheid opgediende) gekkigheid te begrijpen zullen veel Nederlanders de pauzeknop en Wikipedia moeten hanteren. Net als bij de vorige seizoenen, inderdaad. Dit seizoen Unbreakable is dan ook vooral: meer van hetzelfde. En voor de fans is dat uitstekend nieuws.