Training Day S1E1: Het verfoeilijke broertje van Lethal Weapon

 

Politieagent Kyle Craig (Justin Corwell) is jaren na de moord op zijn vader nog steeds op zoek naar de dader. Hij wordt gerekruteerd als de nieuwe partner van de corrupte rechercheur Frank Rourke (Bill Paxton). Het is Craigs taak zijn collega te ontmaskeren als de zwendelaar die hij is, terwijl Rourke op zijn beurt denkt dat hij zijn nieuwe protegé de kneepjes van het vak moet bijbrengen. Gezamenlijk gaan ze op onorthodoxe wijze de strijd aan tegen de wijdverbreide drugshandel in Los Angeles. Waar hebben we dit eerder gehoord?

Juist. Er verscheen vorig jaar op de Amerikaanse televisie een abominabele remake van Lethal Weapon. Het minstens net zo verfoeilijke Training Day is het televisievervolg op de gelijknamige filmklassieker uit 2001. Toen beschikte regisseur Antoine Fuqua over een steracteur (Denzel Washington) en een doorgewinterde scenarist (David Ayer) – met een spannende en gelaagde actiefilm tot gevolg. Nu moeten we het doen met Texaan Bill Paxton, die de dialogen van scenarist en nieuwkomer Bianca Sams uitspreekt met een aangedikte zuidelijke tongval – hebben de makers het geslaagde Justified nooit gezien?

Zijn tegenspeler – Justin Corwell – moet de onuitstaanbare oneliners van zijn partner aanhoren: ‘De politie werkt net als seks: het is een stuk efficiënter wanneer het niet mooi om aan te zien is.’ Frank Rourke legitimeert zijn abjecte handelingen met andere tegelwijsheden als: ‘Ik word liever veroordeeld door twaalf (juryleden) dan begraven door zes (lijkdragers).’ Verder is Paxtons personage openlijke racistisch, een vrouwenhater en een narcist. Een opzichtige klootzak met een wapenarsenaal in zijn auto.

Beide agenten denken dat ze wereldverbeteraars zijn, maar zijn juist onderdeel van het (drugsprobleem). En van het probleem dat Amerikaanse televisiezenders momenteel een doorn in het oog is: ze maken amper succesvolle originele content. Net als Lethal Weapon wordt er daarnaast teruggegrepen op de stijlfiguren uit de jaren tachtig. Personages als die van Paxton vertegenwoordigen een soort ongebreideld enthousiasme; ze hebben lak aan de wetten en regels, net als John Rambo en consorten.

Sowieso zijn emoties voor mietjes. Als Craigs ouder partner sterft bij een hinderlaag, dan gaat hij luttele minuten later alweer aan het werk. Hier zien we de televisieminuten aan het werk in dit uiterst paternalistische wanproduct: er is geen tijd voor rouw, contemplatie of verdieping. Kogels, explosies en stoere blikken krijgen eerste prioriteit, en dan is deze pilotaflevering gelukkig alweer ten einde. Hoe lang zal het nog duren voordat televisiezenders als CBS ten grave worden gedragen?