The Tale: ontluisterend, maar bedachtzaam #MeToo drama

‘Het verhaal dat jullie zo gaan zien is waar, voor zover ik weet.’ Met deze disclaimer trekt Jennifer Fox (Laura Dern) ons haar wereld binnen. Zo op het oog heeft Jennifer haar leven prima voor elkaar – iets wat ze zelf waarschijnlijk ook zou beamen. Ze heeft een goede baan als documentairemaakster, een leuke vriend (Common), een bevredigend seksleven.

Dus snapt Jennifer zelf eigenlijk ook niet zo goed waarom haar moeder (Ellen Burstyn) zich opeens zo opwindt over een oud opstel dat Jennifer schreef toen ze veertien of vijftien jaar oud was. Oké, het gaat over de bijzondere relatie die ze had met een ietwat ouder stel, maar wat is nou precies het probleem?

Maar hoe meer Jennifer over die tijd nadenkt, hoe meer ze zelf gaat twijfelen. Was die relatie wel zo speciaal en bijzonder? Of was het iets veel problematischers?

Jennifer Fox baseerde haar aangrijpende maar bedachtzame speelfilmdebuut op haar eigen ervaringen. Maar dat dit veel meer is dan een dertien in een dozijn ware woensdagavondfilm wordt al snel duidelijk door de manier waarop de film omgaat met Jennifers herinneringen. Jennifer ontdekt beetje bij beetje dat wat ze de afgelopen vijfendertig jaar heeft geromantiseerd als een onconventionele, maar onschuldige eerste seksuele ervaring – ‘het waren de jaren ’70!’ – eigenlijk helemaal niet oké was. Herinneringen zijn ook geen vaststaande feiten. Ze zijn plooibaar en onbetrouwbaar.  

Zo speelt een scéne waarin een vijftienjarige Jennifer (Jessica Sarah Flaum) vol adoratie naar Mrs G (Elizabeth Debicki, The Night Manager ) opkijkt opeens heel anders met de dertienjarige Jennifer (Isabelle Nélisse, die elf jaar oud was tijdens de opnames), de leeftijd die ze daadwerkelijk had toen haar ‘bijzondere relatie’ met Mrs G en de bijna veertig jaar oude atletiekcoach Bill (Jason Ritter, Parenthood) begon. 

Fox benadert het onderwerp als bij een documentaire, waarin ze de hoofdrolspelers, en dus ook haar jongere zelf, bevraagt. ‘Waarom zei je niet dat je niet in je eentje bij hem wilde blijven?’, wil ze van de dertienjarige Jennifer weten. ‘Omdat ik wilde laten zien dat ik geen klein kind meer was!’, is haar antwoord. Maar dat is precies wat ze is, nog maar een kind, vooral in haar omgang met Bill (voor de naakt- en seksscènes zijn volwassen body doubles gebruikt), die hun relatie omschrijft als iets prachtigs, iets dat de bekrompen wereld niet begrijpt. ‘Ik red je van al die onhandige, jonge jongetjes’ is één van zijn meest ontluisterende uitspraken. The Tale is ook niet blind voor de wrange ironie dat Jennifer van haar moeder niet met een dertienjarige jongen mee naar de jaarmarkt mag, maar wel klakkeloos wordt meegegeven aan een volwassene.

2017 was het jaar van Laura Dern ( Star Wars: The Last Jedi , Big Little Lies , Twin Peaks ). Ook in The Tale zet ze weer een dijk van een rol neer als Jennifer, die worstelt met de waarheid en met de implicaties. ‘Ik ben geen slachtoffer!’, bijt ze haar partner toe, nadat hij het belastende epistel onder ogen heeft gekregen. Daarom komt dat voorbehoud – ‘voor zover ik weet‘ - aan het einde van die allereerste zin ook aan als een mokerslag. Alsof ze toch twijfelt of ze niet zelf ergens verantwoordelijk was, omdat ze het allemaal heeft laten gebeuren.

Maar dit gaat niet over seks tussen twee volwassenen waarvan de één dacht dat het consensueel en de ander vond dat het gedwongen was.  

Dit is geen grijs gebied. Jennifer was een kind, zij waren de volwassenen. En zij wisten wel degelijk beter.