The Sea Beast: ontroerend en met een relevante boodschap

The Sea Beast is een monsterfilm over monsters die eigenlijk geen monsters zijn. Filmmaker en animator Chris Williams ( Big Hero 6, 2014; Moana , 2016) haakt daarmee, al dan niet onbewust, in op het gepolariseerde tijdperk waarin we leven, waarin mensen over de ander oordelen zonder die ander te willen leren kennen. Sowieso zit het nieuwe geesteskind van Williams vol met volwassen thema’s als dekolonisatie en de verwaarloosde band tussen de mensheid en het dierenrijk. Dit alles wordt allemaal verteld vanuit het perspectief van een pienter meisje (Zaris-Angel Hator speelt Maisie Brumble) die in de voetsporen van haar ouders wil treden door een monsterjager te worden.

Haar grote held is de krijger Jacob Holland (Karl Urban), die al menig zeewezen aan zijn speer reeg. Holland is op een missie met kapitein Crow (Jared Harris), die al jaren op wraak zint op een soort rode walvis die volgens de overlevering kustdorpen ruïneerde. (Ja, aan verwijzingen naar Moby Dick en Jonas en de Walvis geen gebrek in The Sea Beast.) Brumble reist op een dag mee als verstekeling aan boord van Hollands schip en belandt uiteindelijk na een hevige strijd tussen de bemanning van Crows schip en het rode monster – dat ze ‘Red’ begint te noemen – in de maag van het beest.

Holland wil alles op alles zetten om Red te vermoorden en dus een wit voetje te halen bij de koninklijke familie die de scepter zwaait over het rijk dat hij dient; Brumble ontdekt echter dat Red eigenlijk een zachtmoedig dier is dat telkens onnodig uit de tent wordt gelokt door bloedlustige types als Holland en Crow. Oftewel, de haat die we voor elkaar koesteren verdwijnt als sneeuw voor de zon wanneer we elkaars grootste angsten begrijpen. Ja, dat is een cliché, maar het is ook ontzettend knap om dit in een animatiefilm te integreren die in beginsel is gemaakt voor de jongere kijker.

De oudere kijker zal op zijn beurt misschien net als de jongelingen ontroerd en geïntrigeerd raken door de andere kleurrijke diertjes die Williams in beeld tovert, waaronder een soort blauwe babyversie van Red die prompt Brumble’s knuffelbeertje wordt. The Sea Beast sorteert in die zin de juiste effecten: de harten smelten van de kijker met een verhaal met een bijzonder relevante boodschap. Dat mag je gerust vakwerk noemen.