The Redeem Team: nietszeggende borstklopperij

Foto credits: IOC / John Huet/ Netflix

The Redeem Team is een documentaire die evident is gemaakt voor de Amerikaanse kijker die nog eens van het Amerikaanse basketbalsucces op de Olympische Spelen van 2008 wil nagenieten. Toen wisten de yankees – met een team bestaande uit onder meer Lebron James, Kobe Bryant en Carmelo Anthony – zich te revancheren, nadat ze in 2004 genoegen moesten nemen met brons. Op zich is die winst evenwel niet zo bijzonder. Buitenstaanders zullen stellen: de Verenigde Staten hebben steevast veruit het beste team, zeker sinds professionele basketballers sinds 1992 mogen meespelen. The Redeem Team is daar ook een verwijzing naar: in ’92 prevaleerde The Dream Team, onder leiding van Michael Jordan.

Toch besluit filmmaker Jon Weinbach – bekend als producent van The Last Dance (2020) – uit te leggen hoe bijzonder het was dat al die ego’s zich gezamenlijk wisten te herpakken. Zo wordt er een nieuwe coach – Mike Krzyzewski boekte al jaren succes in het zogeheten ‘college basketball’ – aangesteld en krijgen de professionals van een heuse oorlogsveteraan te horen dat ‘zij kunnen basketballen’ omdat ‘zij hun leven gaven voor hun land’. Patriottistische prietpraat dus, maar kennelijk werkt het wel – Chris Bosh kijkt met verwondering naar de toespraak. Niettemin is de boodschap: de jongens moeten gewoon beter samenspelen.

Weinbachs films is dan ook vooral een aaneenschakeling van superlatieven: ja, eerst ging het nog niet zo lekker, toen was hij nog een klootzak, maar gaandeweg ging hij toch vaker de bal rondspelen. Je zou dat ook wel een soort herkauwing van de geschiedenis kunnen noemen. Weinbach laat, alsof de film een reportage betreft, zien wat er toen plaatshad – af en toe blikken basketballers daar vervolgens in het nu op terug, maar veel hebben ze niet te zeggen. Meer dan een lofzang op een team dat statistisch gezien überhaupt had moeten winnen wordt The Redeem Team dan ook niet.